Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Jan-Willem van Dop wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Vandaag dus de beurt aan Robert Heukels…
Vriendschap en liefde
Als je niet de beste spelers hebt, moet je zorgen dat je het beste team wordt. Daarin speelt vriendschap een bijzondere rol. De documentaire Sogno d’Azzuro, al een tijdje te zien op Netflix, is een must see voor iedere voetballiefhebber. Ik appte Kees van Wonderen er laatst opgewonden over. Hij had de docu nog niet bekeken, maar vond het een fijne tip. Dat is het ook. De parallellen tussen Europees kampioen Italië en het Go Ahead van 2020/2021 zijn namelijk opvallend.
De docu is niet heel goed gemaakt, de speeches van coach Roberto Mancini zijn van een onthutsende eenvoud en de interviewtjes met de spelers zijn grotendeels oppervlakkig. Het zijn de beelden, veel meer dan de woorden, die het doen. De blikken, de aandacht, de vriendschap, de liefde, de strelingen, de plagerijtjes, de grapjes, de knuffels. Italië is als een familie kampioen geworden en de katalysatoren waren de bloedbanden tussen diverse personages. Allereerst die tussen de technische staf, voornamelijk bestaande uit Sampdorianen (Mancini, Lombardo, Evani) en de centrale figuur, teammanager Gianluca Vialli. Hij, terug geknokt na een zeer ernstige ziekte, hij, de man die als speler de ster was, hij de man die nu met al zijn ingehouden emoties iedereen diep kon raken. Zodra hij in beeld kwam, voelde je de noodzaak te winnen. Voor hem. Maar ook de dramatische blessure van Leonardo Spinazzola is een rode draad. De shock, het verdriet, de terugkeer in het kamp om er toch bij te blijven, wow, hoe geweldig sloot la famiglia Italia hem in de armen en hoe betrokken bleef iedereen. Frankrijk had betere spelers, Spanje was beter, België had meer sterren, maar Italië was het beste team. Die ene zin prevelde Mancini vlak voor ieder duel: jullie zijn de beste en dat weten jullie.
2021 zal voor mij als halve Italiaan en als hele roodgele man in goud geschreven blijven, als het om de belangrijkste bijzaak van het leven gaat. Keer op keer kan ik kijken naar de beelden uit Rotterdam op die wonderlijke avond en nacht: Sam Beukema (‘Is het klaar?’), Julliani Eersteling (de extase op zijn gezicht), Paul Simonis die besprongen wordt van achteren door Kees van Wonderen, de rondjes die Jay Gorter rende rond het erepodium, de blik van de geblesseerde Luuk Brouwers, de lach nooit meer van zijn gezicht. Het licht in de ogen van matchwinner Bas Kuipers, misschien wel de belichaming van wat Go Ahead is geworden: een zeldzaam zuivere diamant, flonkerend in een grauwe tijd. Go Ahead was één en waar Italië de tragedies rond Vialli en Spinazzola had, groeide roodgeel nog intenser naar elkaar na het grote verdriet rond keeper Mitchel Michaelis.
De schoonheid van Italië en Go Ahead zat hem niet in adembenemende rushes, tikkie takka spel, ego-strelende panna’s of altijd maar weer scorende spitsen, beide teams hadden niks van dit alles. Wat hen dreef was een heilig verklaarde missie, het gevoel van een uniek verbond, vriendschap. Ze werden de beste teams om van te houden. En ja, ze hadden heel veel geluk en dat dwongen ze af.
Als een top is bereikt, doemen nieuwe wegen op. De weg naar nieuw succes, naar verdere ontwikkeling en groei is bumpy als de champagne nog in je bloed zit. Eerst gaat het nog, op de golven van wat er was en in de klim naar wat er komt. Go Ahead selecteerde knap door, pijnlijk soms, want helden van het KKD-avontuur verdwenen van het toneel en een vreemdelingenlegioen arriveerde. Desondanks behield de club zijn DNA omdat er vier mannen dag en nacht metselden aan het nieuwe huis. Ook zij hadden een verbond, ook zij koesterden een zekere vriendschap.
Italië smolt weg en zal alle zeilen bij moeten zetten naar het WK te kunnen. De extra krachten die vrijkwamen door de tragedies rond Vialli en Spinazzola kun je niet oproepen. Go Ahead hield het langer vol, maar de winterstop kwam als geroepen. De intensiteit waarmee het had gespeeld en waarop het had geteerd kan niet voortdurend de motor zijn, eens moet je ademhalen.
Na alle emotie en alle geluk, de opwinding, de fascinerende strijd, ging Kees van Wonderen de winterstop benutten om na te denken over zijn toekomst. Ik vond dat een heel goed idee. Zoiets moet je niet tijdens emotionele wedstrijdweken door je hoofd laten spoken, alle focus en energie moet dan uitgaan naar de volgende berg die je moet beklimmen. Ik dacht: als Kees tot rust komt, lekker op de ski’s staat, zal hij vast besluiten er nog een jaar aan vast te plakken. Waar vind je het immers nog? Een club waar verbonden worden gesloten, op basis van menselijkheid en vriendschap, met de ambitie te groeien en zij aan zij, schouder aan schouder de uitdagingen aan te gaan. Promotie was een reuzenstap, handhaving moet nog volop bevochten worden maar is zeker niet onmogelijk, een tweede jaar overleven en wellicht wat omhoog kruipen, hoe knap zou dat zijn. Als je samen de kunst verstaat steeds weer het beste team te bouwen? In deze tijd van gekte, geld, onrust en verstoorde verhoudingen? Kijk naar vele andere clubs waar het voortdurend rommelt, kijk naar al die spelers en trainers die steeds maar hoppen, hoeveel carrières worden daar beter van?
2021 was van goud, het duurde alleen een paar dagen te lang. Kees nam de beslissing al voor de periode waarin hij nadenken ging. Daarmee gaf hij prijs dat hij al nagedacht had. Op de bumpy road die tot handhaving moet leiden zette hij nog even een fikse berg, het avontuur zal moeten worden voltooid met een kapitein waarvan de bemanning nu weet dat hij het schip zal verlaten. Een kapitein die steeds weer de vraag zal krijgen: waar ga je heen, wat ga je doen, wat zijn de plannen. Zijn antwoorden, zijn verhaal gaat niet meer over de mannen die het voor hem moeten doen. En bij de bemanning dromen ook al velen van een nieuwe uitdaging. Zo gaat het nu eenmaal, dat is de cynische kant van het spel.
Op Netflix kun je naast Sogni d’Azzuro ook heel lang naar The Last Dance kijken. Een fascinerende strijd tussen ego en teamwork met hoofdrollen voor Michael Jordan, Scottie Pippen en Phil Jackson. Zij willen, nee moeten samen een laatste kunstje flikken en verdomd, het lukt ze, tegen alle stromen in. Go Ahead Eagles heeft nu ook zo’n kunstje te flikken, noem het gerust een heilig doel: handhaving. Het is de laatste reis die kapitein Kees gaat maken. De zee zal hoog zijn en woest en er zijn talloze kapers op de kust. Er is bijna meer dan vriendschap nodig om dat te trotseren, het zal om liefde gaan. Het gouden boek mag niet eindigen met zwarte bladzijdes. Het moet eindigen met een spetterend dankwoord in letters van roodgeel bloed. Het laatste verbond van kapitein Kees, ik vind het nu al een spannend einde.
