Een aantal (on)bekende Deventenaren met rood gele roots delen iedere week hun visie op Go Ahead Eagles en meer met ons. Deze week is de beurt weer aan Robert Heukels die zijn visie met ons deelt.
Roodgeel op de nationale tv
Geluk zit in piepkleine details. Iedere keer wanneer bij ESPN of NOS de clubemblemen van de eredivisieclubs langs razen, zie ik enkel roodgeel. Je moet goed opletten, want het gaat echt heel snel, maar lekker man, iedere zondag de bevestiging: we horen er gewoon bij. Ik blijf dat bijzonder vinden en ik blijf dat koesteren. Eredivisie. Net als in mijn jeugd. Mijn Deventer hart jubelt van trots. In Breda, Almelo, Zwolle, Den Haag, Kerkrade, Tilburg en Venlo zouden ze er een moord voor doen om in dat rijtje mee te mogen razen, laat staan in Almere, Dordrecht of Maastricht. Wij van Go Ahead Eagles hebben ons simpelweg genesteld tussen Ajax, Feyenoord en PSV, we stuiteren in dezelfde klasse tussen plaats negen en achttien, het zal allemaal wel, als we maar aan het eind die vreselijke rode streep onder ons hebben. En dat kan.
Meer dan ooit regeert de begroting de stand. De eerste acht ploegen kunnen we nu al wel invullen, de rest spartelt met het spook, het is niet anders. Grote sensaties zien we zelden, de tien degradatiekandidaten moeten het met elkaar uitvechten en de helderziende in mij zegt dat Volendam, Cambuur en Emmen een best probleem hebben, maar dat wij niet zo heel veel beter zijn. Een beetje ruzie in de tent, nog wat blessuregolfjes en schorsinkjes, dan kan het zomaar de verkeerde kant opvallen. Zomaar? Nee, natuurlijk niet. Wat het lijf kan redden, is gezond verstand en een groot hart.
Dit Go Ahead is niet veel slechter of beter dan het Go Ahead van Kees. Paul Bosvelt heeft in de blessuretijd van de transferperiode toegeslagen en de nakende wanhoop verdreven. Zelfs ik, de rasoptimist en romanticus onder de cynici, zag het even zwaar in. Dan keek ik naar de bank, naar de ziekenboeg, naar het veld en dacht ik: nou, dit wordt geen appeltje-eitje. Sterker nog: ik zag het spook en ik was niet de enige.
Het spook is nogal grillig van aard en is nu richting het noorden getrokken, ruikt naar paling en dwarrelt rond hunebedden. Onze bank is plots vet gevuld met goede waar. Zes punten rijker zie ik iedereen weer de zon in het hart hebben en raken we niet uitgepraat over die Noorse turner die de salto in de Adelaarshorst heeft gebracht. Het is schitterend allemaal.
Zelf moet ik het allemaal nog zien, maar voel, hoor, proef wel iets wat hoop geeft. René Hake openbaart zich tactisch/technisch nog niet als een geniale leider, maar is wel een manager met een luisterend oor, een scherp oog en een goed hart. Het is goed te zien dat ze bij Go Ahead wakker zijn en een eenheid aan het smeden zijn. De teamgeest is uitstekend, de lol om het briljant uitvoeren van standaardsituaties (uit de koker van professor Tristan Berghuis) verraadt dat de focus sterk op voetbal gericht is. En mijn grootste angst (krijgt de nieuwe staf deze selectie wel fit en fris) verdwijnt inmiddels als sneeuw voor de zon. Laatste fijne nieuws: we hebben na Jay Gorter wederom een geweldige jonge keeper die alleen maar groeit.
We gaan het dus redden? Ik denk het wel. Maar dat er heel veel bloed, zweet en tranen moeten vloeien, lijkt me ook duidelijk. Het spel is bij vlagen nog knap armoedig en in creativiteit schiet de ploeg soms flink tekort. Maar de koppen staan goed, de Scandinaviërs komen eraan en als we straks Cambuur verslaan, durf ik best te voorspellen dat die vijftiende plek, ons kampioenschap, gevierd gaat worden. Vijftiende? Zeker. Minimaal. Want het kan altijd beter, er zit nog enorm veel rek in. Ik ben gewoon een geboren indekker die hunkert naar veiligheid. Als het roodgeel maar blijven mag in die leader van de televisiekanalen; mijn kleine, dierbare geluk.
