Onze vaste columnisten hebben zomerstop en daarom bieden wij gedurende deze periode diverse gast-columnisten de ruimte. Vandaag de beurt aan Deventenaar Patrick Kieftenbelt. De ‘duizendpoot’ is docent bij het Aventus, maar ook hoofdtrainer van Diepenveen en Go Ahead Eagles O14 komend seizoen. Patrick blikt terug op een bizar seizoen voor hem, van diploma UEFA B, via waanzinnige prestaties binnen de Go Ahead Eagles academie tot aan de degradatie van ‘zijn cluppie’.
Leerzame rollercoaster: Terugblik met gemengde gevoelens
Op het moment van schrijven is het donderdagavond. Rond een uur of 9 zit ik in de tuin en geniet van een vrije avond. Ik kijk de samenvatting van De Tour-etappe nog eens terug, app ondertussen met een aantal jongens van de Diepenveen selectie en geniet van een hapje en drankje. Vanuit mijn werk is het inmiddels ook vakantie. Totale rust noemen ze dat. En waar ik normaal gesproken niet van rust houd, vind ik het op dit moment wel even fijn…
Terugblik naar vorig seizoen: Het is 31 juli 2022, op De Zunnebargh in Diepenveen is het ruim 30 graden en rolt de bal voor het eerst. Het seizoen 2022–‘23 is daarmee begonnen. Toen wist ik nog niet dat het seizoen ruim 300 dagen zou duren. Het eindresultaat was absoluut niet datgene ik gehoopt had. Maar de degradatie is te verklaren.
Die enorme domper van afgelopen juni heeft inmiddels plaats gemaakt voor nieuwe energie. Het zit niet in mijn aard om te blijven piekeren. Het krantenartikel na afloop van de nacompetitiefinale is misschien wel tekenend voor datgene ik het afgelopen seizoen het meest geleerd heb: Analyseren en relativeren.
Een jaar of acht geleden had de degradatie aan alles en iedereen gelegen. Ik zou er zes weken ziek van zijn geweest en kon er waarschijnlijk niet goed over praten met mijn omgeving. Nu wel: Ik analyseer het beter en probeer ervan te leren voor de toekomst. Gelukkig maar, want het geeft mij meer rust en uiteindelijk kan je de situatie beter verwoorden. Zowel naar de groep, als ook naar de verantwoordelijken en de pers.
Nu lijkt het alsof het allemaal kommer en kwel was. Maar dat is natuurlijk niet zo. Trainer zijn bij die mooie dorpsclub is natuurlijk prachtig. Het is ‘mijn’ clubje en tevens de club die mij deze kans geeft.
De Diepenveense selectie blijft grotendeels intact en er komen een aantal nieuwe spelers bij. Dat krijg je alleen voor elkaar door de club goed neer te zetten, normaal te blijven doen en iedereen een kans te geven. Uiteraard hebben we ambities en dat is gezond. Als we komend seizoen wedstrijden op de mat kunnen leggen die we hebben gespeeld tegen Wijhe, Groen Wit, Colmschate en Robur, dan gaan er mooie dingen ontstaan. Maar die wedstrijden worden alleen zo gespeeld als we nog nadrukkelijker vanuit teamtaken spelen en daarin afspraken nog beter leren nakomen. Een proces wat niet bij één seizoen hoort, maar over meerdere seizoenen gaat. Je zult er maar trainer van mogen zijn, dan ben je toch erg blij!
Naast die 300 dagen Diepenveen was er dat fantastisch seizoen binnen de Voetbal Academie van Go Ahead Eagles. Mijn vijfde jaar, als assistent bij de trots van Deventer, was er één om nooit meer te vergeten. Go Ahead Eagles O16 werd kampioen in de 2e divisie en speelde zich uiteindelijk omhoog tot plek 3 op het hoogste niveau van Nederland. Krankzinnig als je erop terug kijkt. Had iemand dit van tevoren gezegd, dan had ik diegene waarschijnlijk voor gek verklaard. Maar het gebeurde dus wel. Door niet alleen vijf keer per week hard te trainen en te lachen met elkaar, maar met name alles over te hebben voor spelers en staf. Het leverde fantastische wedstrijden op tegen onder meer PSV, Ajax, Feyenoord, AZ, FC Utrecht, Sparta en Vitesse.
Het was een fantastisch proces om mee te maken. Dit soort prestaties gaan alleen lukken als spelers en stafleden alles voor elkaar over hebben. Ik mocht er onderdeel van zijn en heb er met volle teugen van genoten. Het was ongekend en, ondanks dat we ons niet als een stel Calimero ’s gedragen, ontstaat er altijd een grote glimlach op het gezicht van Henk, Jan, Martijn, Kim, Jip en ondergetekende als we het over dit seizoen hebben.
Het allermooiste van zo’n intensief seizoen is het leren kennen van je spelers. Als je bij Go Ahead Eagles vijf dagen in de week op het veld staat dan worden het toch ‘onze jongens’. Naast de O16 werd ook de O15 groep ‘mijn jongens’. In tien weken heb ik bij die groep ontzettend veel geleerd. Het allerbelangrijkste wat ik uit die periode meeneem is het woord mentaliteit.
Met een goede mentaliteit en een positieve instelling kan je in korte tijd een heleboel bereiken. De goede mentaliteit en positieve instelling zorgen niet alleen voor een vertrouwensband tussen spelers en staf, maar het zorgt er ook voor dat spelers vertrouwen in zichzelf krijgen. Het team werkte zich gaandeweg die periode op en kroop uit de hoek waar de klappen vielen. Het won van de nummers 2,3 en 4 op de ranglijst en speelde zich, met een klinkende 3-0 zege op FC Twente-Heracles, veilig. Intense blijdschap heb ik in de kleedkamer gezien.
Het was geen normale blijdschap. Het was geloof in eigen kunnen. Het is mijn overtuiging dat spelers dit geloof moeten hebben om uiteindelijk te kunnen presteren. Om hun eigen droom waar te kunnen maken. Om een betere speler te worden. Om het eigen plafond aan te tikken en dat plafond omhoog te duwen.
Daar mag ik onderdeel van zijn. Begin vorig seizoen als assistent trainer en komend seizoen als hoofdtrainer binnen de mooie Voetbal Academie van Go Ahead Eagles.
Het is inmiddels donker als ik de laatste letters op papier zet. De laptop gaat uit, nog even genieten van de rust. Want zeer binnenkort gaat het seizoen 2023-‘24 van start: Het zal weer een leerzame rollercoaster gaan worden.
