Wekelijks delen vier bekende Deventenaren, met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Roy Beumer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Erdal Ascipinar.
Een maand of twee geleden liep ik ‘huize Mama’ weer eens binnen. In plaats van een ‘bezige bij’ à la Mamma te zien, zag ik een ietwat gelige en stille moeders zitten in de hoek van haar tuintje op de Bekkumer. Ik probeerde haar aan het lachen te krijgen met een grapje: ‘Ma, met je door de zon verbrande rooie armen en je gele hoofdje kan je zo bij ons op de tribune aansluiten in Adelaarshorst, je hoeft kats geen roodgele sjaal mee te nemen om Kowet aan te moedigen.” Ze lachte als een boer met kiespijn: ik zag dat het niet van harte ging. Ik vroeg Mama of het wel goed ging met haar en of ze de huisarts überhaupt wel had ingelicht. Ze antwoordde ontkennend en beet me toe om me geen zorgen te maken, dat het vanzelf wel over zou gaan. Ondanks haar geruststellende reactie naar mij toe, vertrouwde ik het niet helemaal: “Sorry Ma, maar ik ga de huisarts toch bellen, punt uit.”
Ik heb maar één moeder (en natuurlijk ook een lieve schoonmoeder, maar dat blijft toch ietsiepietsie anders) en wil graag, als het enigszins kan, nog jaren van haar blijven genieten. Dus begon ik het nummer van de huisarts op mijn gsm in te tikken. Ik maakte gauw een afspraak om met mijn Mama langs te komen en een paar dagen later zaten we daadwerkelijk in de wachtruimte van de huisarts. De huisarts zag gelijk dat moeders geelzucht had, alles wees daarop, haar gele hoofdje en inmiddels waren de rooie armen ook gelig geworden net zoals ook haar oogwit. Verders had ze veel jeuk, ook een symptoom van geelzucht. Omdat mamma als hobby een volkstuintje heeft, dacht de dokter in eerste instantie aan toxoplasmose, een soort van parasiet wat verspreid wordt door katten in tuintjes door ontlasting. Maar omdat de dokter alles wou uitsluiten, werd Ma toch doorverwezen naar het ziekenhuis.
Om een lang verhaal wat kort te maken en wat echo’s, CT-scans en bloedprikjes verder, kregen wij het meest slechte nieuws dat je als mens maar kan krijgen. Ma had een tumor, een gezwel bij de galblaas en lever. Ma bleek de verschrikkelijke ziekte K….. te hebben. Helaas ook nog eens in een ver stadium en teveel uitzaaiingen om Ma weer te genezen. “Het is niet meer operabel”, vertelde de deskundigen van het Deventer ziekenhuis. Een vrouw van 67 jaartjes jong en eigenlijk haar hele leven nooit echt ziek geweest. Net een jaartje genietend van haar welverdiende pensioen kreeg zij dit vreselijke bericht te horen. Een mokerslag in ons gezicht maar bovenal voor Mamma.
Na zoveel leed met Pappe, Serdal, mijn zwager Sahin en vele vrienden en bekenden, kon dit er ook nog wel bij. Wat een verdriet en pijn weer. Donkere dagen en slapeloze nachten in het vooruitzicht. Alsof dit allemaal niet genoeg was, overleed een paar weken geleden ook een vriend van ons. Een echte op en top Deventenaar en een Eagle pur sang, maar bovenal een zeer aimabel en zeer goed mens. Pierre Verkouteren (RIP), onze eigen ‘indiaan’ en een echte ‘warrior’, kon niet winnen van die rotziekte K. en mocht helaas maar 50 jaar worden.
Terwijl ik voor Mama in het ziekenhuis was, kreeg ik dit bericht via mijn zoon binnen. En het kwam binnen… Want ondanks dat ik me groot wilde houden, biggelden de tranen toch over mijn gezicht. Zo onrechtvaardig, weer dat voor de zoveelste keer een goed mens kwam te overlijden. Ik vervloekte de wereld weer eens. Ik was in de gelegenheid om mijn eer aan deze strijder te betuigen en een laatste groet te geven. Bovenal ook om zijn familie een hart onder de riem te steken en ‘hunnie’ verdriet te delen. Rust zacht kameraad, rust zacht!
Een andere moeder van een goede kameraad heeft helaas ook recent de ziekte K. ‘gekregen’. Gelukkig was het bij haar wel mogelijk om de tumoren weg te halen d.m.v. een operatie. Laatste nieuws omtrent de operatie was gelukkig positief, wat zeer goed deed aan mijn humeur. We geven elkaar steun en proberen elkaar moed in te praten, daar zijn immers vrienden voor. De doktoren moeten het echte werk maar doen. Mijn vrienden en kennissen bellen en appen mij bijna dagelijks, laten me niet vallen en vragen mij constant of ze iets kunnen doen. Wat wordt dat enorm gewaardeerd zeg!
Mijn Mama gaat straks een zware tijd tegemoet, daar ze chemotherapie gaat krijgen: een laatste kans om toch wat langer te mogen leven. Want meer is er niet mogelijk voor haar helaas. Het spijt me oprecht dat deze column vooral over mijn persoonlijke leed gaat en weinig over ‘ons’ Kowet, maar er zijn nu eenmaal veel belangrijkere dingen dan ons ‘RoodGele trots’. Vooral als het om leven en dood gaat.
Tussendoor ben ik toch nog tegen Excelsior geweest. Even wat afleiding, even wat anders en even geen verdriet. Sterker nog, ik moest gaan van Mama. Met het gelijke spel kon ik uiteindelijk wel leven, maar toch gaven we de wedstrijd te snel weg in de tweede helft naar mijn inziens. Niet scherp genoeg en concentratieloos begonnen we aan de tweede helft wat resulteerde in twee tegendoelpunten. De gelukkige 2-2 aan het einde van de wedstrijd was dik verdiend.
Een week later wonnen we heel zakelijk in Oss van het plaatselijke Top. Heb alleen de samenvatting gezien en kan er dus niet helemaal over oordelen, maar de drie punten waren zeer welkom want het had ook zomaar op een gelijkspel kunnen uitdraaien. Ook leuk was dat uitgerekend Ossenaar Van der Venne de doelpunten maakte in zijn eigen stadje. Hoge gunfactor voor deze rossige en makkelijk scorende middenvelder van onze selectie.
Volgens mijn vrienden van vak 19 hadden we een goede eerste helft gespeeld tegen de jonkies van Ajax. In de eerste helft had de klus al geklaard kunnen worden. De tweede helft was van mindere kwaliteit en moesten we uiteindelijk Hobie maar dankbaar zijn voor de knap gestopte penalty. In ieder geval hebben wij wederom geen verlies geleden tegen jong Ajax in de Adelaarshorst. Als je aankomende vrijdagavond wint in Nijmegen, dan doe je lekker mee met de bovenste plaatsen. Er is weinig puntverschil bovenin, dus paar keer winnen en je staat zo op plek 2 of 3.
Ik moet wel toegeven dat ik ons wat hoger had ingeschat en verder zouden zijn dan dat we tot nu toe hebben laten zien. Maar wie weet, komt dat nog. Winnen van NEC straks geeft dan toch één of andere boost voor het verdere verloop van de competitie.
Fijne mensen, al klinkt het heel cliché wat ik nu zeg, maar gezondheid en ‘om elkaar geven’ is toch wel het aller-, allerbelangrijkste in het aardse leven. Pak eens, voor de verandering, zomaar een geliefde om je heen stevig vast en knuffel hem of haar extra extra lang. Koester elkaar en geniet nog meer van elkaar. Een klein gebaar met een groot effect. Succes gegarandeerd!
Tenslotte vraag ik jullie allen om begrip dat ik straks wat stiller dan normaal ben en misschien straks wat minder in ons mooie stadion zal vertoeven. Maar ik ben er wel voor mijn lieve Mama, want dat verdient elke Mama op deze aardbol. Mama’s cijferen zich altijd weg, nu is het tijd om haar terug te betalen. Als ik een wens mocht doen, wist ik het wel..
Namens de redactie: wij wensen Erdal en familie ontzettend veel sterkte de komende tijd en blijf positief! Wat jullie misschien goed zal doen, zijn de vele reacties van lezers via Facebook: https://www.facebook.com/deventervoetbal/posts/2549694595077364
