Een aantal (on)bekende Deventenaren met rood gele roots delen iedere week hun visie op Go Ahead Eagles en meer met ons. Deze week is eindelijk weer de beurt aan Robert Heukels die zijn visie met ons deelt.
‘Deventer in Oranje!’
In de jaren zeventig droomden we van het WK, een noviteit in het bestaan van de Nederlanders. We hadden nooit iets voorgesteld en plotsklaps stonden we vooraan. De generatie Cruijff bracht Europa Cups, Wereldcups en een verloren finale in München. Dat inspireerde en prikkelde de verbeelding. Als dit allemaal kon, wat lag er dan voor ons in het verschiet?
Bij Daventria op Keizerslanden popten heel wat talenten op en sommigen haalden zelfs de Adelaarshorst, als speler van Go Ahead Eagles. Dat was mooi en dat was een erkenning voor met name het grootse werk van de jeugdopleiding. Geen van ons haalde ooit het WK, maar de stip op de horizon stimuleerde ons allemaal. We mochten dromen en dus hadden we ambitie. We waanden ons Rensenbrink, later Maradona en Socrates. Deventer was een voetbalstad vol uitstekende clubs, schitterende veldjes, speeltuinen, pleintjes. In de hele stad hoorde je de kreten van de kinderen en de doffe dreunen van de wreven die tegen de ballen aan werden gezet.
Nu is er Andries Noppert en zijn wij trots omdat we ooit als eersten zongen dat hij in Oranje moest. Dat is ook leuk en het is ook mooi dat de Toren van Joure zijn eerste schreden op het pad richting wereldroem in Deventer zette. Maar verder moeten we toegeven dat het lang geleden is dat Deventer een eminente rol speelde in het mondiale voetbal. In 1974 had je nog Dick Schneider, in 1978 zat John Oude Wesselink bij een voorselectie, in Jong Oranje deden we heel lang mee en met enige fantasie moeten we trots zijn op types als Paul Bosvelt, Marc Overmars, Jan Kromkamp en nog zo wat van die gasten. Maar echt Deventer? Nou goed. Harry Decheiver, die won met Borussia Dortmund nog een keer de wereldcup.
Als oud-Daventriaan zou ik iets willen voorstellen. Een campagne, een programma met een doel. Over zestien jaar is er vast weer een WK, zo gaan die dingen. Over zestien jaar zijn de Deventer jochies die nu voor het eerst hun voetbalschoenenveters strikken ongeveer 22. Mooie leeftijd om te debuteren in Oranje. Nog mooiere leeftijd om mee te mogen naar een WK. Kan dat? Is dat realistisch? Waarom niet. We zeggen altijd dat Deventer een voetbalstad is, maar waar blijven dan de grote talenten?
Wie durft te dromen, kan veel bereiken. Deze handschoen mag best opgepakt. Trainers met Deventer roots hebben op Twitter vaak het hoogste woord. Ik heb het vermoeden dat er aardig wat kennis rondwaart in de koekstad. In de stad zijn er genoeg pleintjes, veldjes, clubs, Go Ahead prikkelt en inspireert als een malle, maar het wordt zo langzamerhand tijd om nieuwe Leo Halles, Dickie Schneiders, Dennis Hulshoffjes, Alfred Knippenbergjes en Harry Decheivers te laten ontplooien tot mannen van betekenis. Dat zal veel denkkracht, bloed, zweet en tranen gaan vergen, maar de prijs is weergaloos. Iedere Deventer jongen die de voetbaldroom leeft zal in zijn spoor anderen krijgen. Als hij het kan…. Waarom ik dan niet?
Ik weet het, weerstand is dan key en dus zullen wat clubs zich moeten gaan richten op het spelen in de tweede, derde of vierde divisie. Er zal een jeugdplan van jewelste moeten komen met de juiste trainers en de juiste leiders. Maar bovenal moet er eerst gedroomd worden en bedacht hoe het WK in 2038 het WK kan worden van die ene Deventer jongen die we eindeloos in Oranje hebben gezongen. Of misschien wel twee. Het lijkt ver weg, maar zestien jaar glijdt zo voorbij. De jochies van zes kijken nu ademloos naar Mbappé, Depay, Ronaldo en Messi, hun inspiratie is allang geboren.
