Wekelijks delen bekenden met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Eric Whittie, Robert Heukels, Erdal Ascipinar en Edwin Lugt wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Deze week is Edwin weer aan de beurt!
VAN EEN VROUW DIE VERWACHTINGEN MANAGET TOT DRIE PUNTEN BIJ AJAX-UIT
Vier dagen eerder in het door mij geliefde Australische Manly (met de ferry 20 minuten varen vanaf het centrum van Sydney) aangekomen, ging ik er zaterdagochtend om 6 uur, het is hier 10 uur later dan in Nederland, eens lekker voor zitten. De derby Heracles Almelo – Go Ahead Eagles stond op het ontbijtmenu en ik had er veel zin én vertrouwen in. Aan het strand, zittend op de ‘Hier ligt een Eagle’-handdoek, een thermometer die op dat moment al 23 graden aangaf, laptopje op schoot, cappuccino in de hand, een 50-tal surfers in het water die even een paar golven wilden meepakken voordat de werkdag begon, een opkomend zonnetje aan de horizon.
Het laatste vormde daarmee een mooi en passend decor voor de indrukwekkende minuut stilte voorafgaand aan de wedstrijd ter ere van Guus van Lenthe, clubicoon van Heracles Almelo. Een gastvrije en immer hartelijke man die -op 75-jarige leeftijd- helaas veel te vroeg is overleden.
De verwachtingen bij veel, zo niet alle Eagles-fans zijn inmiddels hooggespannen, de resultaten van dit seizoen overtreffen immers ieders voorspellingen. Dit heeft een verwoestend effect op het middellange en lange termijn geheugen van de gemiddelde supporter. Dat wil zeggen: recente prestaties worden de norm, enige vorm van bescheidenheid en realiteitszin is compleet weggeslagen en dat de club de 15e spelersbegroting van de Eredivisie heeft is totaal irrelevant. Zie tenslotte Ajax, dat zo’n 30x meer aan spelerssalarissen uitgeeft en na 26 wedstrijden toch maar 4 punten meer heeft.
Anders gesteld, Heracles-uit, na het KKD kampioenschap en de bijbehorende promotie van vorig seizoen nu ergens onderaan in het rechterrijtje bungelend, moest vrij eenvoudig aan de zegekar van de Deventer trots kunnen worden gebonden. En na deze vrijwel gegarandeerde driepunter, plus de 6 punten van de komende twee thuiswedstrijden tegen Excelsior en Almere City die we er gemakshalve alvast bij telden, kon het sparen voor de uitwedstrijd in de tweede voorronde van de Conference League eind juli bij wijze van spreken al beginnen.
Alhier een vrij accurate beschrijving van mijzelf voordat het eerste fluitsignaal in Almelo had geklonken.
En tsja, dan kom je toch een beetje van een koude kermis thuis als je een kleine twee uur later vrouwlief wekt en haar vol chagrijn moet meedelen dat het vertoonde spel erg slordig was, de ‘sense of urgency’ leek te ontbreken en er van de laatste vier wedstrijden maar liefst drie verloren waren gegaan. Volkomen onnodig ook – en we hadden inmiddels al boven Ajax kunnen staan!
Vrouwen kunnen echter (gelukkig) af en toe best relativerend en ontnuchterend werken. Realiseerde ik me dan niet dat het team uit best wel beperkte voetballers bestaat, dat we tijdens mijn voorzitterschap -naar Volendams voorbeeld- bijna een eigen ‘Heen en Weer–botter hadden kunnen aanschaffen en dat dit seizoen vooralsnog een buitenaardse prestatie werd geleverd? Binnen een minuut of twee was ik terug op deze aardkloot. Ze had -zoals vrijwel altijd- gelijk.
Toen ik vervolgens de verscheidene social media afstruinde zag ik echter dat ik niet de enige was die, verblind door hoge verwachtingen vooraf, bovengemiddeld kritisch was. Op basis van een aantal reacties kon er zelfs worden geconcludeerd dat we van een ‘door de ondergrens van de ondergrens zakkende’ prestatie van de roodgele brigade getuige waren geweest (en dat is op zich dan al weer een hele prestatie). Met name aanvoerder Bas Kuipers kreeg het zwaar te verduren. Kort samengevat: hij had geen enkele keer de bal naar de juiste kleur gespeeld, eigenlijk kon hij er werkelijk helemaal niets van en dus diende hij de komende tijd maar eens op de bank te gaan plaatsnemen.
Maar ho, dat gaat dan weer net te ver. Kom je aan Bas, dan kom je aan mij. Ik heb Bas inderdaad wel (veel) betere wedstrijden zien spelen maar hij verdient toch echt meer krediet. Bas Kuipers is een altijd vooruit denkende en, als het kan, handelende linksback. Met 4 doelpunten (en 3 assists) is hij dit seizoen de meest scorende verdediger van de Eredivisie. Een meer dan waardige aanvoerder ook, die altijd voorop gaat in de strijd en de club op meerdere fronten op uitstekende wijze vertegenwoordigt. Let op mijn woorden: Bas gaat zich de komende 3 wedstrijden rehabiliteren. Sterker, hij gaat uitblinken en daarbij (minimaal) twee keer scoren.
Daarnaast nemen we over twee weken de drie punten bij Ajax-uit mee terug naar Deventer, ook daarover heb ik geen enkele twijfel. En de week daarna klimmen we alsnog over Ajax heen – als het al niet eerder gebeurt.
U merkt het, het is al weer volledig gedaan met mijn bescheidenheid en realiteitszin. Het effect van de door mijn vrouw aangereikte reality check was van korte duur. En dus ga ik er vanavond alvast maar eentje (lees: een paar) op de successen van de komende weken drinken. Zo zit de Kowet-supporter nu eenmaal in elkaar – en gelukkig maar. Hoop doet immers leven.
