Onze vaste columnisten hebben zomerstop en daarom bieden wij gedurende deze periode diverse gast-columnisten de ruimte. Vandaag de beurt aan Hein Meurs. Hein is een rasechte Brabander die zich lange tijd in heeft gezet tegen het WK in Qatar. Velen kennen hem als @mazuro op Twitter. Maar ook onder @voetblah laat hij zich regelmatig gelden. Daarnaast is Meurs eindredacteur voor het populaire magazine Staantribune. Voor ons wist Meurs een gaatje te maken in zijn overvolle voetbalagenda en schreef een mooie zomercolumn.
Voetbal is show
Of ik misschien een column wilde schrijven voor Deventer Voetbal. Als nota bene geboren Veldhovenaar, thans woonachtig in Eindhoven! Ja, het mocht overal over gaan, maar toch.
Deventer voetbal, dan kom je onvermijdelijk uit bij Go Ahead Eagles: Leo Halle, Koos Knoef, Henk Warnas, Dick Knakkie Schneider, Bert van Marwijk, Cees van Kooten, Nico van Zoghel, Wietse Veenstra, voetbalinternaat, Vetkampstraat, De Adelaarshorst. Dan is de koek wel op wat betreft mijn kennis van het Deventer voetbal.
Go Ahead Eagles is de enige betaaldvoetbalclub in Nederland met een volledig Engelse naam. Ampel digitaal speurwerk leert mij dat de club is begonnen als Be Quick in 1902, maar omdat Groningen er in 1887 nog sneller bij bleek te zijn, werd het Go Ahead. Pas vele jaren later gaf Barry Hughes Go Ahead vleugels met de achtervoeging Eagles.
Be Quick uit Groningen, zelfs landskampioen in het seizoen 1919-1920, had als bekendste naam in de gelederen international Hans Tetzner, tevens chirurg en kniespecialist. Diens oudere broer Max was eveneens international en medicus, een KNO-arts. Hij overleed al op 36-jarige leeftijd aan een infectie.
Betaald voetballende medici, kom daar tegenwoordig nog eens om. Of je moet de heren voetballers daartoe rekenen, die haarfijn lijken aan te voelen dat ze op sterven na dood zijn na een vermeende moordaanslag op hun kostbare ledematen. En kennelijk zó vaak iemand met de dood – of op zijn minst onherstelbaar leed – hebben zien worstelen, dat ze dit perfect weten te imiteren. Daarbij schaamteloos negerend dat hiermee niet hun eigen ledematen, maar hun voetbalmaten worden genaaid.
Naaien, dat deed Hans Tetzner dus letterlijk. Zijn bekendste kniepatiënt was ene Johan Cruijff. Dat onze voetballende chirurg niet wars was van enige glamoureuze pretenties, bewijzen zijn werkzaamheden voor het Koninklijk Huis en als clubarts bij Ajax. En misschien wel zijn grootste claim to fame: panellid in de allereerste uitzending van het legendarische tv-spelprogramma Wie van de Drie. Waarin later onder meer Martine Bijl, Albert Mol en Herman Emmink furore maakten.
De enige equivalent van een voetballende medicus die spontaan in mij opkomt, is Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira. Maar wij mogen Sócrates zeggen. De statige, stijlvolle stilist en dirigent van de briljantste Seleção ooit, die nooit wereldkampioen is geworden. Bijgenaamd O Doutor (De Dokter), want afgestudeerd – en na zijn voetbalcarrière ook nog praktiserend – als arts. Een dokter evenwel met een ongezonde leefstijl, die hem slechts 58 levensjaren toestond.
De society-kant van Tetzner heeft wél veel navolging gekregen onder voetballers na hem. De wereldbekendste is misschien wel Gary Lineker, het niet meer weg te denken gezicht van de BBC-kijkcijferhit Match Of The Day. Wij moeten het nog steeds doen met de onvermijdelijke Hans Kraay jr., die als voetbalschoffelaar menig medische staf, van zowel eigen club als opponenten, handen vol werk heeft bezorgd en tot wanhoop bracht.
In een veel vroeger tijdperk hadden we Hans Boskamp, die een verdienstelijke carrière had als voetballer bij Ajax, FC Amsterdam en DWS had en het zelfs tot vier interlands schopte. Hans voetbalde samen met de Ajax-mastodonten Rinus Michels en Bobby Haarms. Maar Boskamp was tevens (toneel)acteur, producent en artiestenbegeleider van onder anderen Charles Aznavour en Dianne Ross. Hij speelde in vele Nederlandse theaters, films, musicals en tv-series. Menige collega-boomer zal zich Boskamps Lange Pier herinneren in de razend populaire tv-serie Floris, met Rutger Hauer in de hoofdrol.
Maar dé exponent van vaderlandse voetballers met een tv-carrière, is toch wel Frank Kramer. Diens karakteristieke, onnavolgbare loopstijl als speler hield gelijke tred met zijn excentrieke, a-typische levensstijl en tv-presentatie. Terwijl de jonge Kraay niet gespeend is van jetset-trekjes, was Kramer in alles zijn tegenpool. Kraay’s persoonlijkheid is zorgvuldig gecoiffeerd en geëxalteerd, Kramers alternatieve imago was zorgvuldig geconserveerd middels een tweedehandse Kever en een krullenbol die oogde alsof-ie net uit bed was gestapt. Een cultfiguur avant la lettre.
Niet verwonderlijk dus dat Kramer tot tweemaal toe bij zowel Telstar als Volendam voetbalde. Ook Blauw-Wit en FC Amsterdam passen in zijn rijtje en diens eigenzinnigheid wordt benadrukt door een opmerkelijk uitstapje naar het diepe zuiden, bij MVV. Zelfs een muzikale carrière schuwde Frank Kramer niet met een curieuze deelname aan de door Ron Brandsteder opgerichte band Full House, die nota bene nog een hit scoorde ook met een cover van Neil Sedaka’s Standing On The Inside. Dat was vooral te danken aan het feit dat Kramer, evenals overige bandleden, zich beperkte tot playbacken en enkele potsierlijke danspasjes.
Standing On The Inside
Toch, hebben we het over tv-persoonlijkheden met een voetbalverleden, dan kunnen we onmogelijk om Frank Masmeijer heen. Al valt de publiciteit over Frankies voetbalpalmares in het niet bij de aandacht die de sensatiepers had voor diens strapatsen buiten de lijntjes, de coke even daargelaten. Of Frank voor eigen gebruik zijn neus ophaalde, is mij niet bekend. Maar we lopen op de troepen vooruit.
Masmeijer was een redelijk succesvolle tv-showpresentator bij de NCRV, die vooral bekend werd met de Holidayshow. En zoals de meeste showmasters van die tijd, kon ook hij de verleiding niet weerstaan om daarbij ook te ‘zingen’. Nadat zijn tv-carrière hier in het slop geraakte, vestigde hij zich in België en werd horeca- én cocaïne-ondernemer. In die laatste branche liep hij in 2014 tegen de lamp.
Frank zou hebben meegewerkt aan een poging om cocaïne in een pallet bananen België binnen te smokkelen. Het zou mij niet verbazen als de showmaster in Masmeijer nog heel even heeft gedacht (gehoopt) dat-ie in een aflevering van Banana Split verzeild was geraakt. Maar niet dus. Hij belandde in het kot en mocht later vrij rondlopen, zij het met een enkelband om.
In hoger beroep werd Masmeijer tot negen jaar cel veroordeeld. Hij werd getransfereerd naar Nederland, maar vorig jaar verleende ‘Koning Pils’ hem zeer verrassend gratie. Dit was op verzoek van de minister voor Rechtsbescherming Weerwind, in weerwil van het OM, dat tegen gratieverlening had geadviseerd.
O ja, Frank Masmeijer heeft ook nog gevoetbald. De diehard Eagles-fan weet dat natuurlijk, maar het zal niet overal te lande bekend zijn. Toch was onze voormalige, zingende showmaster annex bajesklant ooit een talentvol voetballer in de jeugd van Go Ahead en woonde-ie zelfs twee jaar in het befaamde voetbalinternaat van de club. Dát is nog eens een claim to fame! En maakt tegelijkertijd de cirkel van deze column rond.
