Een aantal (on)bekende Deventenaren met rood gele roots delen iedere week hun visie op Go Ahead Eagles en meer met ons. Deze week is Robert Heukels aan de beurt die zijn laatste column van 2022 met ons deelt.
Het voelde als een merkwaardige bevrijding. Het nieuws dat Philippe Rommens een schouderkwetsuur had opgelopen, deed mijn voetbalhart voor het eerst sinds weken weer ontwaken. Meteen kwam mijn brein in actie en begon ik in de gedachten van René Hake te kruipen. Rommens, de man van alle corners en vrije trappen, de man die kilometers verslond om steeds maar de balans op het middenveld te behouden, hoe moesten we die nu vervangen? Soms kan één zo’n stomme blessure alles verknallen voor een heel seizoen, soms ook komt er een oplossing die een totaal andere dynamiek in een elftal brengt en pakt dat wonderwel goed uit. Kortom. Spannende kwestie.
Ik vraag me soms wel af of ik wel goed bij mijn hoofd ben om hier zo’n drukte over te maken. Het zijn immers de weken van Doha, van Qatar, van Lahoz en Messi, van schaamte en bijzonder weinig verrukking. Er gebeurt iets in onze generatie, merk ik, de eeuwige jonge vijftigers. Waar voorheen een EK of WK mijn hart verwarmde en nieuwe idolen zich aan me opdrongen, kon het WK in Qatar me niet of nauwelijks boeien.
Al die close ups van verveelde en te rijke mannen, de ingehuurde supporters die een soort carnaval vierden, het bedrog en het onvermogen op en rond het veld, het ontspoorde Oranje dat slechts sporadisch iets van klasse etaleerde, Argentinië dat weer eens een boevenbende bleek en voortdurend het gevoel dat corruptie en valsheid niet meer weg te denken zijn uit het mondiale voetbal. Het stond allemaal haaks op het kleine geluk dat Go Ahead me in 2022 bracht.
Niet dat 2022 zo’n briljant roodgeel jaar was. Laten we niet vergeten. Het lamlendige einde van 2021/2022 en het weifelende begin van 2022/2023 bracht ons een eindeloze rij nederlagen. We schermen graag met de mooie records, maar deze reeks van verliespartijen deed serieus pijn. Desondanks dringen vele euforische beelden zich op als we het afgelopen jaar in vogelvlucht door ons hoofd laten dwalen.
Het laatste fluitsignaal na Go Ahead-Ajax: hebben we echt gewonnen, ja we hebben echt gewonnen. De goal van Rommens in Zwolle. De save van Noppert tegen Willem II. Het opstijgen van Cordoba na zijn treffer in diezelfde wedstrijd. De gelijkmaker van onze Willum in Amsterdam. Het op de knieën zakken van aanvoerder Bas na de goal tegen Heerenveen. De blijdschap op de Brink bij het uitzwaaien van alle helden, koning Kees voorop. Dat alles bij elkaar maakte 2022 rijk.
Maar het echte geluk zat hem toch hierin: de Deventer trots blijkt ongekend veerkrachtig in deze tijden. Het fundament, jaren en jaren gesmeed door mensen als (in willekeurige volgorde) Hans de Vroome, Erik ten Hag, Marc Overmars, Edwin Lugt, Adrie Steenbergen, Paul Bosvelt, Jan-Willem van Dop en Alex Kroes, is inmiddels zo stevig dat al dat in- en uitvliegen van mensen de club niet meer ondermijnt. De visie is helder, de gedachten nuchter, de ambitie fris en het dna uitermate herkenbaar.
Go Ahead is in de loop der decennia een club geworden waar je met groot gemak van gaat houden. En niet alleen voor emo-vijftigers en romantici, maar ook voor een nieuwe generatie. Go Ahead is voetbal, voetbal is Kowet. Zolang we dat met ons meedragen zal Deventer een zoveel mooiere voetbalplek zijn dan Doha.
Was het maar vast januari. Want na de kerstdis en de jaarwisseling gaat het los. Zes keer Kowet in een maand tijd. Heerlijk. Ik wens u allen weer vele juichmomenten vanuit het diepste van onze buik, blije gezichten en ongeloof over al het geluk dat ons nu weer gaat overvallen. Zoveel mooier dan champagne en kaviaar is de geur van bier en zweet, de orkaan van vreugde die over Rielerenk en Tuindorp stormt.
