Wekelijks delen bekenden met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Eric Whittie, Robert Heukels, Erdal Ascipinar en Edwin Lugt wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Deze week is het weer de beurt aan Robert Heukels!
Mijn Facebook-vrienden Gerdo Hazelhekke en Michel Boerebach waren het er niet mee eens, maar natuurlijk is dit Go Ahead Eagles het mooiste Go Ahead Eagles ooit. Ik hoor Gerard Somer nu al woedend protesteren en Niet te Kraken brullen over Leo Halle, maar ik ontsnap bij voorbaat uit deze mogelijke fitties: ik bedoel dus vanaf 1971, het jaar waarin trainer Barry Hughes ‘Eagles’ toevoegde aan Go Ahead.
We worden al ruim tien jaar verwend met historische wedstrijden, zijn onder Erik ten Hag, Hans de Koning en Kees van Wonderen vrolijk en feestend gepromoveerd, maar wat er op 26 mei 2024 gebeurde in Utrecht heb ik mijn hele leven nog niet meegemaakt. En ik ben toch echt stokoud met mijn 54 jaar. We gaan Europa in. En niet omdat we zo lekker tweede zijn geworden in een Fair Play-competitie, nee, we hebben gewoon de play offs gewonnen en nee, niet om degradatie of promotie, maar om EUROPAPA! Ik lees het lijstje clubs dat namens Nederland Europees voetbal heeft gehaald. PSV, Feyenoord, FC Twente, AZ, Ajax en Go Ahead Eagles. Naar dat lijstje kan ik uren kijken.
Ik verplaats mij in een jongen van negen. Zo oud was ik in 1979 toen Go Ahead Eagles voor het laatst ‘linkerrijtje’ was in de eredivisie. Het jeugdvoetbal floreerde en iedere pupil droomde van een toekomst in de Adelaarshorst. Deventer Voetbalstad. Een stuk of achttien uitstekende amateurclubs. Het jaarlijkse Hanzetoernooi. De jeugdopleiding van de Eagles, het internaat, stad en stadion van de hoop en de toekomst, dát was Deventer, dat was Go Ahead Eagles. Een jongen deed een moord voor een zwart-wit foto van Martin Koopman of John Oude Wesselink, die gestoken in een trainingspak met groot daarop een S van de Bondspaarbank de lens van Evert van der Worp inkeken. Knakkie Schneider, Tommy Kristiansen en Cees van Kooten waren de filmsterren van de stad. Je kocht de lelijkste spijkerbroeken bij JoJo Jeans om Jo Körver maar te mogen zien, je struinde rond op Borgele omdat Bert Strijdveen daar woonde, wie weet scoorde je een handtekening. Je was negen, je mocht nog dromen…
De hoop, de romantiek, de opwinding, het werd na die tijd alleen maar minder. Zware, zwarte jaren, nederlagen, honderdduizend mislukkingen, bijna failliet, bijna klaar, bijna Het Einde. Oké, goed. De promotie in 1992 was schitterend en vulde de Adelaarshorst met extase, de terugkeer in de eredivisie in 2013 (na 17 jaar!) was waanzinnig, het feest in 2016 prachtig, de ontknoping in 2021 bizar en ongekend knap. Maar het waren feesten op ons niveau, feesten die gingen over heen en weer, tussen laken en servet, eredivisie of KKD. De rest van Nederland vond het schattig. Dat nostalgische, lieve, kleine Kowet, kijk ze eens.
Nu struinen de jochies van negen als koningen door het land. Het shirt van rood en geel zal een zomer lang met trots gedragen worden, door heel Europa, langs elke kust, in elke stad, door bergen en heuvels. Geïnspireerd zullen ze zijn om later tussen die lichtmasten hetzelfde te doen. Spelen als Willum, als Philippe, als Bas, Jakob, Jeffrey, Mats, Joris, Ollie, Bobby, Evert, Søren, Thibo, Gerrit, Jamal, Enric, Xander, Luca, Dean, Finn, Victor, Pim, Erwin, Sven en Nando. De 24 helden waarvan de voornaam vanaf nu volstaat.
We gaan Europa in en wat dat ons brengt, gaan we zien. Maar zeker is dat later, decennia na nu, kleinkinderen zullen horen over de hoop en het licht dat een onvergetelijk Go Ahead Eagles de negenjarigen in 2024 bracht.
