Wekelijks delen bekenden met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Eric Whittie, Robert Heukels, Erdal Ascipinar en Edwin Lugt wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Deze week is Robert weer aan de beurt!
Het was op 8 november 2021 toen Marc Cardona zich onsterfelijk had kunnen maken. Hij kreeg vlak voor tijd de kans op de winnende goal in de Johan Cruijff Arena. De Spanjaard scoorde niet, oog in oog met Remko Pasveer en op de hielen gezeten door killer Martinez schoof hij de bal voorlangs. Het was ook niet zo gemakkelijk. De hele wedstrijd was niet gemakkelijk. Het Ajax van Erik ten Hag speelde met de resten van het geweldige team dat in 2019 furore maakte in Madrid. Mazraoui, Timber, Blind, Alvarez, Kudus, Antony, Haller, Tadic, Gravenbergh en Neres, ze waren er allemaal bij. Kees van Wonderen zette gewoon nog mannen als Lucassen, Botos en Oratmangoen in de basis. Op papier stond er doodleuk een 4-3-3, maar al snel bleek dat we een soort handbalverdediging hanteerden, waarbij twee vuurpijlen voorin vooral heel veel druk zetten, ik heb Oratmangoen nooit meer zo veel en zo bizar hard zien rennen als die avond.
Zelden ben ik zo trots geweest op Go Ahead, zelden is er zo dapper en zo met overgave gespeeld. Tegen een Europese topploeg sprintten, vlogen en knokten de Eagles zich naar een ongelooflijke 0-0 eindstand. Doelman Hahn keepte uitstekend, het duo Kramer-Nauber steeg tot grote hoogten en de kilometers die Rommens, Brouwers en Cordoba die avond aflegden waren imposant. Het hele team wrong zichzelf uit, bleef mega gefocust en zette zonder dralen alle zeilen bij. Die avond zou het Ajax-publiek na afloop eens een keer niet het ‘negentig minuten lang…’ inzetten. De ontgoocheling was voelbaar en ik stond als enige te juichen en te springen als een klein kind na een 0-0.
De tijd gaat snel, tweeënhalf jaar later reist Go Ahead naar Amsterdam om de vijfde plek te bevechten, een strijd waarin ook NEC zich nadrukkelijk mengt. Waar in de tijd van 2021 de Deventer ploeg niets te verliezen had, ligt er nu plots een grote kans voor de roodgele snuiten. Ajax is het grote Ajax niet meer, Go Ahead is niet langer the new kid on the block, het is een subtopper die nu al de veertig punten kaap heeft geslecht. De onrust en gekte in Amsterdam staan in schril contrast met de rust en de onbekommerdheid in Deventer. Je zou zeggen: alles wijst op een naderende stunt. Het weekend dat volgt: Feyenoord-Ajax en Go Ahead-Almere. Het kantelpunt wenkt, kortom, als Go Ahead een resultaat boekt in Amsterdam.
Ook al lijken we fitter dan dit Ajax, zo gemakkelijk zal het niet zijn. De intensiteit waarmee er op 8 november 2021 is gespeeld zal opnieuw het verschil moeten maken. Het onverschrokkene dat in die ploeg sloop zal moeten raken aan het surplus aan kwaliteit dat dit Kowet nu heeft. Op 8 november 2021 leek vooraf niks mogelijk en zou een 3-0 nederlaag al voelen als prima. Op 4 april 2024 zal iedere nederlaag als een teleurstelling voelen. Het is aan deze jongens, deze staf, dit Kowet, opnieuw geschiedenis te schrijven. Ze zullen moeten sprinten, rennen en vliegen als in 2021 en dan kan het. Vorig seizoen nog werd het 1-1 dankzij Willum Willumsson, na een schitterende aanval via Edvardsen, Berden en Stokkers. ESPN’s Leo Driessen zei: “Kowet flikt het dus weer!” En we zagen het. De glunderende gezichten na afloop. Met al iets minder ongeloof en iets meer zelfbewustzijn. Wat wordt het donderdag? We zijn in de weken waarin het ‘eten of gegeten worden’ is. De honger bepaalt, de intensiteit geeft de doorslag en het zelfbewustzijn mag doorslaan in de kleuren van roodgeel.
