Een aantal (on)bekende Deventenaren met rood gele roots delen iedere week hun visie op Go Ahead Eagles en meer met ons. Deze week is het weer de beurt aan Erdal Ascipinar!
De afgelopen twee weken heb ik met groot verdriet beleefd door al die verschrikkelijke beelden van voornamelijk uit Turkije maar ook uit Syrië. Aardbevingen met als gevolg dat er al een kleine 50.000 mensen zijn overleden (hoeveel zullen er nog onder het puin liggen?), 150.000 gewonden zijn en 830.000 huizen schade hebben opgelopen of compleet zijn ingestort. Een kwart van de getroffen huizen zijn sowieso niet meer bewoonbaar. Ook zijn vele huisdieren en vee omgekomen bij deze natuurramp. Verder heeft deze aardbeving voor veel verdriet gezorgd bij de Nederlandse Turken en Syriërs.
Ook uit Deventer stierf helaas een Nederlandse Turk, onze Furkan Kazci. Deze 26 jarige Deventernaar was op het verkeerde moment op de verkeerde plek, door pure pech of simpelweg het lot. Furkan was namelijk een paar wedstrijden geschorst, daar die bij het eerste van Turkse Kracht Deventer voetbalde. Omdat Furkan een paar weken vrij was en ook niet kon voetballen door zijn schorsing, zou hij naar Turkije zijn gereisd, liet ik mij door Ammar, onze volkszanger uit Deventer vertellen tijdens een radio-uitzending met Code Rood Geel bij Koekstad FM (Vooral dankzij Ammar een kleine 7.000 euro opgehaald).
Dus toog wijlen Furkan op naar Kahramanmaras voor een kleine vakantie. Hij werd helaas in z’n slaap overvallen door de grote en krachtige aardbeving en kwam onder het puin terecht, waar hij paar dagen later terug werd gevonden. Allah Rahmet eylesin, mekani cennet olsun insAllah. Naar het Nederlands vertaald ‘Moge hij in vrede rusten in het paradijs’ 🤲🏻🙏🏻. Ook mij condoleances aan zijn familie en al zijn vrienden en geliefden. Heel veel sterkte gewenst familie Kazci 😓.
Naast het goederen verzamelen en geld doneren hebben wij met ons select vriendengroepje Furkan en alle slachtoffers van de aardbeving herdacht in het ADO Den Haag stadion, met de Turkse vlag en een indrukwekkende minuut stilte. Een laatste groet van ons aan deze lieve Deventer jongen. Nadat Furkan was gevonden, moest ons Kowet de volgende dag voetballen in Den Haag voor de beker en wij wouden kosten wat het kost naar Den Haag om hem en alle andere slachtoffers te herdenken. Na wat belletjes en appjes met wat mensen van Kowet, kon het niet zo 1-2-3 geregeld worden door allerlei regeltjes en procedures.
Toen we ook van het kastje naar muur werden gestuurd, besloten wij dat we dan maar, via andere wegen, kaartjes zouden regelen. Gelukkig lukte dat wel. Zo kwamen wij niet in het gewenste uitvak terecht, maar op de hoofdtribune van ADO. Daar werden wij netjes ontvangen door medewerkers van ADO daar zij door hadden dat we geen ADO-supporters waren maar Kowet aanhangers. We voelden ons zeer welkom en konden ons gewoon uiten als Kowet supporter. Waarvoor een dikke Chapeau van onze kant. Dank ADO en dank ADO-supporters, uiteindelijk zijn wij allemaal maar mensen met onze verschillende clubkleuren en respecteren we elkaar.
Een dag later werd ik teruggebeld door Kowet met wat uitleg, wat ik enorm waardeerde en verder met de uitleg kon leven. Bovendien werd door Kowet een wedstrijdshirt, met alle handtekeningen van de hele selectie erop aan ons geschonken, zodat wij het weer aan Turkse Kracht kunnen geven ter nagedachtenis van Furkan. Een mooi hart onder de riem van de club. Ook heeft de club alle wedstrijdshirtjes van de wedstrijd tegen ADO laten veilen om zodoende wat geld op te halen voor Turkije en Syrië.
Dat we daar verloren vonden wij op dat moment niet zo belangrijk met alle emoties die dag. Al voelde het achteraf wel heel oneerlijk dat er twee loepzuivere penalty’s door onze neus werden geboord door een thuisfluiter uit Voorburg. Apart dat dan zo’n iemand een wedstrijd van Den Haag mag fluiten terwijl een Bas Nijhuis nooit een wedstrijd van Twente mag fluiten. Meten met twee maten dus. Ach ja, scheidsrechters en Kowet, dat is dit jaar sowieso geen goed huwelijk. Maar goed, je moet het ook zelf doen en niet laten afhangen van de scheidsrechters, zo simpel is het.
Die zondag erop moest er weer naar de Randstad gereisd worden, ditmaal naar het Kasteel van Sparta. Door ongelukkige fouten in de verdediging deed Kowet zichzelf tekort en dus zeer onnodig te verliezen. Binnen een paar dagen waren de respectievelijke uitjes naar Den Haag en Rotterdam niet erg succesvol gebleken. Dan moest het maar thuis gebeuren tegen het dit jaar meer dan uitstekend presterende FC Twente uit Enschede. Bij winst zou er weer extra lucht komen in de Deventer longen.
In een verhitte derby wonnen wij uiteindelijk dik verdiend van een zeer matig FC Twente. Door doelpunten van de prima spelende Rommens én Lidberg werd het een mooie 2-0 einduitslag voor Kowet. Met 25 punten op zak en nog 12 wedstrijden te gaan ziet het er alleraardigst uit voor ons mooie clubje. Drie potjes winnen en minimaal twee potjes gelijk spelen is gegarandeerd verlenging van het eredivisieschap. ‘Hoe alles ook kan lopen mensen he!’
Als je twee jaar geleden terugkijkt naar die memorabele 12 mei in Rotterdam, werd er met pijn en moeite door een late kopgoal van Kuipers promotie bewerkstelligd. Mede ook mogelijk gemaakt door het falen van de Graafschap tegenover een Superkeeper genaamd Rowan Koot van Helmond Sport, de Superkeep won de wedstrijd van de Superboer en daar rouwden wij in Deventer absoluut niet om. En kijk waar wij nu bivakkeren en zie hoe de Graafschap worstelt in de eerste divisie om dit jaar alsnog een poging te kunnen doen voor promotie door deelname aan de play-offs veilig te stellen.
Het is nu al bijna twee jaar genieten in Deventer op voetbalgebied. Hopelijk wordt z.s.m. de knoop doorgehakt inzake stadion vernieuwbouw in goed overleg samen met de buurtbewoners en gaan wij nog meer groeien met als doel een stabiele eredivisieclub te worden. Maar goed beste medesupporters van Kowet, als ik dan weer terugdenk aan die vreselijke aardbeving dan is voetbal echt maar een bijzaak. Niets meer en niets minder.
Rust zacht Furkan.
