Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Marco Timmer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het weer de beurt aan Robert Heukels.
Tussen dankbaarheid en nieuwe ambitie
Hoe laat je zo’n goed stel los? Die vraag drong zich midden in de euforie op. Romanticus als ik ben, wilde ik helemaal geen afscheid nemen van het Kowet van 2020/2021. Zie ze staan in de retro shirts, vlak voor de eclatante zege op Helmond Sport. Helden zijn het, tijdloos, stoer en echt van ons. Heldere blikken, ambitieus. Een foto van een mooie dag, om nooit te vergeten, museumwaardig zouden ze bij Niet te Kraken zeggen.
De promotie, de beloning, het inhaleren. Het geluk op de gezichten van onze spelers. Een dag later kwam ik er een paar tegen in Deventer. Ze vlogen op wolken van succes door de stad. Gave gasten. Dit team. Eén van de mooiste ooit in de historie.
Geen balomwenteling heb ik afgelopen seizoen gemist en ondanks de fysieke afstand kropen de jonge mannen van Kees en co in mijn hart. Hoe ze eerst met hart en ziel leerden verdedigen, de nul heilig verklaarden, daarna de zoektocht naar beter voetbal en hoe na de komst van de Griekse kunstenaar de puzzelstukjes in elkaar vielen. De rentree van de speersnelle flankspeler was het finale stukje, het was ineens compleet. In alles ademde Kowet een growth mindset, de honger naar beter, meer, sneller. In alles zag je terug dat Kees en co een staf met een plan was, een visie, ze hadden de zaken uitstekend voor elkaar en de spelers, jong, oud, local heroes, van verre landen, ze bewezen hoe waar het is: practice what you preach. Ze zagen hoe Kees en co werkten, focusten, wat ze wilden en deden en er voor over hadden en erin geloofden. De spelersgroep baarden hun natuurlijke leiders en die wilden als eersten mee in de gedachten van Kees en co, de rest haakte aan, uiteindelijk had iedereen de geest. Een waanzinnig proces. In de club mensen met dezelfde mindset. Fris, ambitieus, hongerig. Niet stilstaan, nee, verder. Lat omhoog. Het jeugdige gezicht van Kowet werd herkenbaar en oneindig veel sympathieker dan die van de concurrenten, de gunfactor werd hoger dan hoog.
Hoe laat je zo’n goed stel los? Twee weken euforie en geluk maken als vanzelf plaats voor een nieuw doel. Een nieuwe situatie. Spelers worden beloond voor hun geweldige prestaties en bestormen de top, ze vliegen uit. Andere spelers zien wat spelen bij dit Kowet voor moois kan opleveren en vliegen in. Ik geef het toe: ik moet soms slikken. Het idee dat sommige spelers, de helden van afgelopen seizoen toch, nooit in een kolkende Adelaarshorst het roodgeel hebben gedragen is onverdraaglijk. Nooit is het klaterende applaus over hen heen gevallen, nooit het ontroerende, pakkende gezang. Het was een stil genoegen, de blijdschap na knappe zeges tegen Almere, NAC, Cambuur, Excelsior.
Het staat in geen enkele verhouding tot de explosies van een paar jaar geleden. Ik herinner me het gezicht van Marnix Kolder na zijn goals tegen Den Haag (de winnende 2-1) en Feyenoord (de late 2-2), de uitbarsting van alles tegelijk. Dit had ik Sam, Jay en al die anderen enorm gegund. Ze verdienden het. We zullen ze altijd herinneren als de helden van het verstilde succes.
We laten het goede stel los. In vertrouwen. We delen de herinnering, ze zullen in de geschiedenis gouden letters dragen. De zomer zal een nieuw karakter geven aan het Kowet dat de Eredivisie uitdaagt, op zoek naar de vijftiende plaats als kampioenschap. Wie gaan er nog, wie komen er, ik merk dat ik veel minder dan voorgaande jaren me ermee bezig houdt. Enerzijds uit zelfbescherming, omdat het vertrek van spelers me oprecht pijn doet, anderzijds omdat ik blind vertrouw op de deskundige kijk van staf en leiding. Zij kiezen al een tijdlang de juiste mensen en weten sinds de komst van Botos hoe belangrijk het is ook te kijken naar creativiteit, wat een verschil één zo’n begaafde speler al geven kan…
Mijn vertrouwen zit in het blijven van het overgrote deel van de staf, de beste staf die we in lange tijd hebben gehad. En ik ben en blijf fan van het samenspel tussen Kees, Alex, Paul en Jan-Willem, mannen met power, optimisme, realisme en de absolute wil te groeien. Met hen is Go Ahead meer dan ooit een open club geworden en dat in tijden van een pandemie. Fysiek waren wij, geboren met roodgeel bloed, nog nooit zo ver weg, maar in alles waren we ook samen. Als je dat als club voor elkaar weet te krijgen, doe je iets heel erg goed. Daarin speelt ook de afdeling pr en voorlichting, onder leiding van Wouter Rutgers, een fenomenale rol. Geen dag zonder Kowet, een lach, een traan, Home of Eus: het is waanzinnig allemaal.
Hey goed stel, deze romanticus neemt nog één keer zijn hoed af, maakt een diepe buiging en zwaait de geschiedenis naar Niet te Kraken. Op naar de toekomst, op naar nieuwe uitdagingen. We blijven als een blok achter Kees en co , Alex, Paul en Jan-Willem staan en schreeuwen, zingen en steunen de club naar die prachtige vijftiende plek. We hebben geduld, we hebben vertrouwen, we hebben een meer dan goed gevoel erover.
Heel langzaam krijg ik er al weer zin in…
