Wekelijks delen bekenden met roodgele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Dit seizoen zijn de vier columnisten Erdal Ascipinar, Robert Heukels, Martijn Jongbloed en Edwin Lugt. Vandaag is wederom de beurt aan de oud-voorzitter van Go Ahead Eagles.

HET ROOD-GEEL HAD ‘DE NEES’ PRIMA GESTAAN EN ’13 UIT 6’

En wederom is één van mijn voetbalhelden ons op veel te jonge leeftijd ontvallen: Johan Neeskens, een van de meest succesvolle voetballers uit de vaderlandse geschiedenis, heeft slechts 73 jaar oud mogen worden.

Neeskens was een bescheiden geweldenaar. In Barcelona werd hij liefkozend maar ook veelzeggend ‘de Stierenvechter’ genoemd. Technisch begaafd, aanvallend ingesteld en verdedigend meedogenloos als het moest. Hij kon uitdelen, maar ook ontvangen.

Met zijn ‘door roeien en ruiten’-mentaliteit was hij bij het Go Ahead Eagles van nu ongetwijfeld een publiekslieveling geworden en het rood-geel had ‘De Nees’ dan ook prima gestaan.

Daarbij zag hij er ook nog eens goed uit. Vrijwel alle meisjes én hun moeders waren in de jaren zeventig van de vorige eeuw -al dan niet heimelijk- verliefd op Neeskens, die op dat vlak Johnny Rep en Ruud Krol naar de kroon stak.

Het zijn kille cijfers. Inmiddels zijn maar liefst 6 van de 11 basisspelers van Oranje die in de WK finale van 1974 tegen West-Duitsland aantraden én die onder leiding van Rinus Michels de wereld met het Totaalvoetbal lieten kennismaken, naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. 

Slechts één van hen, Jan Jongbloed, werd ouder dan 80 jaar (83).

Johan Cruijff (69), Rob Rensenbrink (73), Wim Suurbier (75) en Wim Jansen (76), bereikten gezamenlijk gemiddeld, net als Johan Neeskens, nét de 73 jaar.

Het stemt me verdrietig en maakt me tegelijkertijd weemoedig. Helden horen niet te sterven – en zeker niet zo jong. Daarvoor zijn niet alleen de herinneringen nog te dierbaar en te vers (ook al zijn ze van een halve eeuw geleden) maar hebben ze ook teveel voor mij persoonlijk betekend.

Voor iedere voetballiefhebber van ‘rond mijn leeftijd’ (61, jaja…) zal dit herkenbaar zijn, de impact van deze spelers op mijn jeugd is immens geweest en de dankbaarheid daarvoor eeuwig. Nog altijd zie ik de wedstrijden van het WK ’74 levendig voor me en kan ik het verloop van iedere wedstrijd bij wijze van spreken letterlijk uitschrijven.  

Ook mijn voetbalvrienden in Australië hebben bedroefd gereageerd. Neeskens was immers assistent van Guus Hiddink, toen de Socceroos zich voor het eerst in 32 jaar (inderdaad, de laatste keer was 1974 geweest) voor een WK hadden gekwalificeerd. Het team reikte in Duitsland tot de achtste finale, waarbij het ten onrechte met 1-0 (penalty in de 95e minuut) tegen Italië ten onder ging. En ja, dan krijg je ook in Australië de status van absolute voetbalheld.

Dan de recente prestaties van Go Ahead Eagles.

De trouwe lezers weten dat ik in mijn column van 14 augustus, na het 0-2 verlies tegen Fortuna Sittard in de allereerste (thuis)wedstrijd, schreef dat het dit seizoen ‘helemaal niets zou worden’. Althans, dat was niet mijn mening maar wel het geluid dat sommige fans in en rond het stadion al lieten horen. In mijn optiek was dat een vrij bizarre ‘conclusie’ na slechts 90 minuten voetbal en dus deed ik om die reden een beroep op ‘geduld en vertrouwen’.

Echter, toen de tweede wedstrijd eveneens werd verloren (Willem II -uit, wederom 0-2) en Kowet met ‘0 uit 2’ ergens onderaan de ranglijst bungelde, kwam her en der de term ‘degradatiekandidaat’ zelfs al weer bovendrijven. Cynisme en zelfkastijding, beide veelal ongefundeerd, is sommige Kowet-supporters immers niet vreemd.

Maar ziedaar, vanaf dat moment ging het draaien. Uit de laatste 6 wedstrijden werden maar liefst 13 punten behaald en ja hoor, het cluppie uit Deventer staat al weer op een meer dan verdienstelijke 7e plaats. Geen enkel punt is gestolen en het vertoonde spel is bij vlagen -in ieder geval voor Go Ahead begrippen- echt verbijsterend goed, alsof het team al jaren samenspeelt. Petje af dus so far voor Paul Simonis en zijn technische staf.

En aangezien ook het optimisme op de Deventer tribunes soms geen grenzen kent, zijn sommige fans er nu al van overtuigd dat ‘we’ volgend seizoen wederom Europa in gaan. Het kan verkeren – en dat binnen een ‘tijdsbestek’ van 6 wedstrijden.

De komende maand wordt extra interessant en zal wat mij betreft een goede indicatie geven van waartoe het team nu werkelijk in staat is. Na de interlandbreak staan namelijk twee wedstrijden tegen topteams én de derby op het programma: Feyenoord-thuis, AZ-uit en PEC-thuis.

Een mooie testperiode die ertoe kan leiden dat Go Ahead Eagles weer naar het rechterrijtje afzakt. Tegelijkertijd zou het me oprecht ook niet verbazen als uit deze 3 wedstrijden minimaal 5 punten worden gehaald en de huidige positie kan worden gehandhaafd.

Over 4 weken weten we meer – tot dan!

Vorig artikel#SCHEIDSBEDANKT
Volgend artikelVoorbeschouwing amateurvoetbal – 12 en 13 oktober