Een terugblik op vrijdagavond: De eerste wedstrijd van Go Ahead Eagles in de eredivisie sinds 2015. Maar ook de terugkeer van de hondstrouwe aanhang die smachtte naar dit duel. Een sfeerverslag:
Hoop doet leven…
Go Ahead Eagles speelde vrijdagavond tegen Heerenveen het allereerste duel van het 65ste seizoen eredivisie. De kersverse promovendus had niets te vertellen voor de rust, onwennig en vol ontzag liet het Heerenveen zijn gang gaan.
Onder leiding van architect Joey Veerman bleef het in de eerste helft slechts 0-1. Iets waar de ploeg van Van Wonderen zich aan kon optrekken na de thee. Alle schroom van zich af geschud speelde het vrijer en creëerde de Deventerploeg kansen voor een punt. Echter is de eerste les voor de negen eredivisiedebutanten keihard; complimenten leveren geen punten op.
Social media ontplofte de hele vrijdag bij de seizoen ouverture. Dit jaar met Go Ahead Eagles weer op het hoogste niveau. Meer opwinding eigenlijk bij de fans die een kaartje hadden bemachtigd, want stijf uitverkocht was De Adelaarshorst met 6650 toeschouwers niet. Als de overheid meer gaat vrijgeven mogen er meer dan de huidige 2/3e in, iets wat de Deventerploeg hard nodig zal hebben bleek na afloop van het duel tegen Heerenveen.
De opwinding vooraf was voelbaar, opgewonden berichtjes op social media, maar ook in de straten richting het stadion; auto’s ouderwets in de berm, groepen langs de straat met een biertje en een man met een kartonnetje in zijn hand: Kaartje gevraagd. Opstoppingen richting de hoofdingang, bijna overschaduwd door die prachtige Leo Halle tribune waar mensen in de rij staan om binnen te komen of een plekje zoeken voor de fiets.
Eenmaal door de QR code check liep ik het stadionplein op waar supporters samen geschaard anderhalf jaar aan het inhalen waren. Vrienden van de tribune werden hartelijk begroet en een lange rij stond te wachten voor de fanshop. De opwinding was voelbaar en lieflijk. Ruwe bolsters blanke pit, bier in de vuist, amicaal en smachtend naar het eerste fluitsignaal.
Een warme zomeravond, korte broeken en teenslippers klepperden langs de tribunes als men hun plekje opzocht. Coronaregels voorkwamen dat er staanplaatsen gebruikt mochten worden en slechts 2/3e van de capaciteit van het stadion mocht gevuld zijn. Bizarre regel, want iedereen kroop bij elkaar, zelfs op de perstribune zat men schouder aan schouder.
Vlak voor aanvang; het geluid zwelt aan, twee fenomenale spandoeken bedekken het halve stadion, het publiek is euforisch. Die sfeer blijft, ondanks dat s.c. Heerenveen heel rustig bleef, men sloot de gelederen en liet GA Eagles heel af en toe komen. Daar wist de Deventerploeg absoluut geen raad mee. Volledig overklast, bang vooruit te denken, apathisch en onrustig.
Brouwers miste ritme, Lucassen werkte hard maar miste de effectiviteit en Berden liep het snot voor zijn ogen. De ploeg was volkomen kansloos, mede door eigen doen. Te voorzichtig, te afwachtend, te angstig. Daardoor oogde Heerenveen zo oppermachtig. De Zweed Lidberg speelde zo oorverdovend slecht, alle ballen schoten van de voet, vooruit dramatisch en met de enige schietkans zo onhandig dat ze de bal nu nog zoeken ergens waar het St. Jozefziekenhuis ooit stond.
Trainer Van Wonderen toonde zich, naast een bekwaam trainer, een goede huisvader en een beetje psycholoog door het voor elkaar te krijgen dat zijn groep na de rust de schroom van zich afgooide. Warner Hahn toonde zich belangrijk vlak na de thee door cruciaal op te treden waardoor de wedstrijd niet definitief in het slot werd gegooid door de Friezen. De ploeg putte er moed uit en trok ten strijde.
Na een uur wedstrijd vielen de tweede ballen plots goed, schrokken de Friezen en kreeg Go Ahead Eagles zowaar wat grip op het duel. Zeker na de wissels, met Cardona, Botos en Mulenga in de gelederen. Niet alleen fris bloed, maar ook vernuft, ervaring en flair. Dan blijkt dat er tegen iedere tegenstander mogelijkheden zijn, ook tegen Heerenveen. Een paar maal waren ze er dicht bij; de kruising, een woud van benen, net over, dus net niet. Uiteindelijk verliezen we, maar een staande ovatie voor verliezers, waar zien we dat nog.
Ik spreek ‘terriër’ Lucassen na de wedstrijd, de nuchtere Achterhoeker grijnsde stiekem, hij had echt wel genoten: “Toen ik het veld op kwam, gewoon kippenvel.” Natuurlijk app ik Lieftink nog wel eens, Lelieveld en Schuurman ook.”, de inhoud van die berichtjes laat zich raden.
Boyd is trots eredivisiespeler te zijn. “Ook bij de ereronde na afloop, verliezen en dan toch dat warme publiek, kippenvel over mijn lijf, geweldig, aldus kilometervreter Boyd: “Ik speel hier al voor het derde jaar, maar er zijn jongens die dit nog niet hadden meegemaakt.” Boyd zal vannacht zeker dromen, terugkijken naar deze leuke avond en ook een beetje vooruit: “Mooi man, straks de Kuip in, onvoorstelbaar toch”
Na de interviews kom ik uit onder de tribune naast het Supportershome, een rookwolk overvalt mij, maar ook de gezelligheid. Man wat heb ik dit gemist. Af en toe was het verslag doen van de wedstrijd gewoonweg onwerkelijk. Alsof het nergens om ging, een oefenduelletje. Bleek dat spelers op het veld ons, als radioverslaggevers, uitbundig hoorden zijn na een treffer. Surrealistisch, langzaam maar zeker gaan we weer terug naar het ‘normaal’ van voorheen.
Op het plein is het zwoel en vele mensen staan gegroepeerd na te praten over de gemiste kansen van Kowet. Ik sjok tussen de mensen door richting mijn auto, en zie buiten de poort een dronken man enorm veel moeite hebben de sleutel in het slot van zijn scooter te wurmen. Ik tip hem te gaan lopen, maar hij bromt wat en kijkt nors weg. Vijf seconden later beseft hij dat hij mij kent en roept hij mij bij naam en belooft dat Kowet het gaat redden dit jaar.
Die tweede helft heeft enigszins vertrouwen gegeven, Van Wonderen vertelde zelfs trots te zijn. Ik bereik mijn auto en ben overstemd met een vorm van tevredenheid, want de ploeg heeft goed teruggevochten, echter ontbrak het simpelweg aan mazzel. Want Botos, Rommens, Cardona en Mulenga vonden niet de weg naar de touwen.
Met name Cardona was zo ontdaan dat zijn uithaal op het aluminium uiteen spatte dat hij bijna anderhalve minuut lang vol ongeloof zijn handen ten hemel spreidde. Die gepassioneerde Spanjaard gaat echt wat brengen, let maar op! Die vecht voor zijn laatste persoonlijke kans, hij weet dat hij op een splitsing staat in zijn voetballeven en wil vlammen.
Hoop doet leven…
