Onze vaste columnisten hebben zomerstop en daarom bieden wij gedurende deze periode diverse ‘spelbepalers’ binnen het Deventer voetbal de mogelijkheid om hun nuchtere en objectieve visie te geven op ontwikkelingen, nieuws of wat zij vinden wat belangrijk is voor/in het (amateur)voetbal.
Deze keer is de beurt aan Patrick Kieftenbelt die, ondanks zijn leeftijd, al op heel wat vlakken binnen het voetbal zijn stappen heeft gemaakt.
Op het moment van schrijven heb ik het uitzicht op de top van Alpe d’ Huez. Het zonnetje brandt vredig over het dorp en helemaal niemand ervaart enige vorm van stress. Het is de dag dat de Tour de France aankomt. Het spektakel zal aan het einde van de middag losbarsten. Rond een uur of 10 is daar nog weinig van te merken. Natuurlijk, het wordt drukker. Vrachtwagens rijden af en aan en toeristen stappen op de fiets om maar iets mee te maken van deze epische etappe. De ander wandelt naar een koffiebar en de Fransen lopen herkenbaar rond met een stokbrood onder de arm. Het is gezellig en ondanks dat het misschien heel hectisch lijkt, voelt het allemaal heel relaxed. Eigenlijk het tegenover gestelde van een voetbalseizoen. En aangezien dat seizoen over twee weken weer begint is het hier op de berg wel erg fijn.
Het geeft ook de tijd om terug te kijken en vooruit te denken. En als ik aan ‘mijn’ club VV Diepenveen denk, dan verschijnt er altijd een glimlach op mijn gezicht. Dat is vooral omdat ik het er ontzettend naar mijn zin heb. Je moet je voorstellen dat ik twaalf jaar geleden als jongen van 19 jaar binnen stapte. Ik had altijd bij Go Ahead gespeeld en niet echt de behoefte gehad om te vertrekken. Maar ik wilde, net zoals de vijf jaren daarvoor, als trainer op het veld staan en dat lukte bij mijn toenmalige club even niet. VV Diepenveen gaf mij de kans om de C1 te gaan trainen. Dat bleek een stroef begin van een heel mooi avontuur dat nog steeds loopt.
Dat stroeve begin had met name te maken met het feit dat mijn karakter nogal opvliegerig was en in mijn beleving mijn ideeën niet begrepen werden. Ondanks dat kreeg ik steeds beter contact met iedereen binnen de vereniging en waren er een aantal mensen die de inzet en enthousiasme konden waarderen. Het vertrouwen groeide, het trainen werd steeds leuker en het aantal georganiseerde activiteiten steeg met het seizoen. VV Diepenveen is voor mij een vereniging waar ik mij ontzettend heb mogen ontwikkelen en die kans krijg ik nog steeds. Volgend jaar bij het eerste elftal en de afgelopen jaren ook als Hoofd Opleidingen.
Als beginnend HJO lees ik daarom veel op internet en social media. Er wordt ontzettend veel geschreven en de meningen zijn oneindig. Sommige spuien hun ideeën zo’n beetje iedere dag. Iets waar ik ook wel eens een beetje moe van word. Alsof wij als HJO’s degene zijn die het voetbal hebben uitgevonden. Uiteindelijk komt het overal een beetje op hetzelfde neer. Spelprincipes, aanvallend voetballen, de hoofdmomenten uit het voetballen benoemen en daar spelers op sturen. Dat zijn zaken die je trainers allemaal leren op het moment dat ze naar een trainerscursus gaan.
Mijn eerste missie bij VV Diepenveen was het uitbreiden van de trainersgroep. Met jonge, getalenteerde trainers aan het begin van hun trainerscarrière. Want ik vond het zelf prettig om kansen te krijgen en deze jonge jongens verdienen ook die kans. Je bereikt er uiteindelijk mee dat de hele vereniging elkaar kent. De O19 spelers trainen bij O8 en O9. De selectiespelers zijn trainer bij de O15 tot en met O19. De overstap naar de senioren wordt daardoor een stuk makkelijker en ook de wedstrijden met de O23 tijdens de Deventervoetbal Cup daardoor een stuk interessanter.
Gaat het bij VV Diepenveen dan alleen maar om kansen krijgen? Nee absoluut niet. Wij zijn goed op weg bij het uitvoeren van ons jeugdbeleid. Waar de slogan ‘Omdat ieder kind dezelfde aandacht verdient’ centraal staat. Wij vinden het derde team uit een leeftijdscategorie net zo belangrijk als het eerste team. We geven onze trainers daarom de kans cursussen te volgen, maar daarnaast ook studenten te mogelijkheid om zich te ontwikkelen vanuit hun stage. Ze kijken daarin niet alleen maar mee maar staan ook zelf voor de groep en geven training. Training vanuit de beleving van kinderen , waarbij onze trainers ook veel voor kunnen doen.
Het ‘praat-plaatje-daadje’ principe vind ik daarbij heel belangrijk. Dat is precies zoals ik als HJO de trainers wil begeleiden. Geen ellenlange epistels die uiteindelijk in een bureaula belanden en uiteindelijk tijdens een verbouwing onder een dikke laag stof vandaan komen. Wij doen het gewoon in de praktijk, bekijken elkaars trainingen, geven elkaar feedback. Ik vind het een succesformule. Steeds meer jongens van de club melden zich om training te geven en ook stagiaires onze vereniging zelf weten te vinden.
Het blijft toch prachtig om te zien dat wij onze selectie (1 en 2) en ook het trainerscorps bij de jeugd zelf hebben opgeleid. Iets waar we trots op zijn en mee verder willen gaan. Want uiteindelijk wil je bij een vereniging werken met mensen die trots op hun club zijn en niet om het jaar kijken of het gras bij de buren groener is.
