Toen ik bij Daventria in 1987 in de toenmalige D1, nu o13 kwam, kregen we voor het eerst een trainer van buitenaf. Daventria was een club waarbij de jeugd belangrijk was en op een hoog niveau speelde. Zo heb ik vanaf de D in de hoofdklasse gespeeld en in de A1 zelfs tweede divisie.
We wonnen regelmatig een beker dan wel werden we kampioen. Voor jonge spelers was Daventria dus aantrekkelijk om te komen voetballen, zo ook was dat voor jonge ambitieuze trainers. Wij kregen een jonge gast uit Zutphen. De man was wel twee meter en had een vrolijke kop met rode haren.
Ik stroomde na twee seizoenen door naar de C1 en de trainer ging terug naar Zutphen. Daar werd hij hoofdtrainer bij het toenmalige SV Zutphen. Niet veel later werd ik jeugdtrainer en speelden we een toernooi in Zutphen en daar sprak ik voor het eerst Gerrit Weijenberg weer. De man ademde voetbal. Nog weer een paar jaar later speelde ik met Daventria 1 uit bij Zutphania. Op de bult in de hoek stond een lange vent met een herkenbaar gezicht, hij kwam speciaal kijken naar zijn oud-pupillen. Vol trots heb ik na de wedstrijd met hem kunnen praten.
Gerrit werd later verkoper bij een leverancier van belijningsproducten. Hierdoor kwam hij dagelijks bij verschillende voetbalclubs over de vloer en begreep ik dat dit voor hem zijn lust en zijn leven was. We spraken elkaar af en toe waarbij het altijd, maar dan ook altijd, over één ding ging. Voetbal. In 1999 was hij in Steenderen gaan wonen en is hij getrouwd met Daniëlle. Samen kregen ze een zoon, Robbin. Met SV Steenderen werd hij kampioen met het eerste elftal en later groeide hij uit tot een icoon van SV Basteom. Gerrit bleek een man die je simpelweg niet niet aardig kon vinden, altijd vrolijk, altijd lachen en nooit van iemand een kwaad woord over hem.
Toen mijn zoon Milan tien jaar geleden naar De Graafschap ging, moest hij ook in Doetinchem naar school. Het bleek ruim 2,5 uur reizen van Deventer naar school in Doetinchem dus gingen we vrij snel op zoek naar alternatieven. Van het meereizen met een vader en speler vanaf Harfsen (huidig De Graafschap speler Maas Willemsen) tot het omgooien van werkschema’s om hem naar Doetinchem te rijden tot een beroep doen op grootouders en vrienden.
Uiteindelijk werd het duidelijk dat een gastgezin de enige oplossing was om een zo goed mogelijke levensstijl voor Milan te creëren. De club vond niet makkelijk een gezin en ‘all of a sudden’ had ik Gerrit aan de telefoon. Hij was zo trots op Milan en op mij en wenste Milan alle succes toe. In het gesprek liet ik de vraag vallen of hij niet als gastouder wilde fungeren. Daar moest hij toch wel even over praten met z’n Daniëlle. Niet veel later zaten we bij Gerrit en Danielle aan de eettafel en onderschreven we de overeenkomst in het bijzijn van scout Iwan Geurts (nu PSV).
Milan woonde bijna twee jaar bij Gerrit, Daniëlle en Robbin. Iedere zondag bracht ik hem naar z’n huis en zaten Gerrit en ik de halve avond, zo niet de hele avond op de bank. We hadden het alleen maar over voetbal. Tijdens onze gesprekken waren Milan en Robbin in de tuin te vinden. Voetballen. Altijd maar samen voetballen. Robbin zat op dat moment in de jeugd bij FC Zutphen. Als Robbin zaterdagochtend vroeg had gespeeld en Milan speelde thuis dan kwamen Gerrit, Daniëlle en Robbin altijd kijken. ‘Hoe speelt ie?’
Nadat Milan naar PSV vertrok werd het even stil onderling. Maar al snel belden we weer met elkaar. Milan ging lekker in Eindhoven en Robbin mocht naar de Go Ahead Eagles jeugdopleiding! We bleven contact houden, bijna wekelijks even bellen. Dan stond Gerrit weer weg te waaien in Twello en belde hij me, of ik stapte op de motor en ging een bakkie doen bij ze.
Tot 15 april 2023. Die dag kreeg ik het vreselijke bericht van Daniëlle dat Gerrit plotseling was overleden. 60 jaar jong. ‘Wat maak ie mie noe dan!?’ Ik heb helaas al veel mensen weg moeten brengen, maar het afscheid nemen van Gerrit valt me het allerzwaarst van allemaal.
Begin dit seizoen mocht Robbin debuteren in de wedstrijd tegen Brann Bergen. Vol trots appte Daniëlle en ik er op los. En ook Milan zat met kippenvel te kijken naar zijn voetbalmaatje van toen.
Twee jaar na het overlijden van Gerrit wint Go Ahead Eagles de beker, met als invaller Robbin Weijenberg. Zoon van Gerrit. Soms denk ik weer aan onze gesprekken en dom ouwehoeren samen en dan kijk ik weer op, naar de tv, naar die lange bij Go Ahead. Beetje slungelig, kousjes omlaag, werken als een paard. Die lange rooie met die guitige kop zit te genieten daarboven. Zijn droom is uitgekomen. En dat helpt zijn Danielle en zoon Robbin elke dag weer. Ik heb ontzettend veel respect voor Danielle en Robbin. En ik ben zo trots dat Robbin het zover heeft geschopt. Maar ik ben nog veel trotser dat ik Gerrit heb mogen kennen.
Ik mis je lange!
Roy Beumer
