Elke week nemen vier auteurs met roodgele roots je mee in hun wereld van Go Ahead Eagles. Martijn Jongbloed, Edwin Lugt, Toon Schuiling en Jan-Willem Klink delen hun kritische blik, persoonlijke verhalen en scherpe observaties over alles wat de club bezighoudt. Soms opiniërend, soms verhalend, soms messcherp of juist warm en betrokken – maar altijd met rood-geel bloed in hun aderen. Deze week is de beurt weer aan Martijn.
De avond waarop zelfs de stilste ouder begon te praten.
Het viel me op voordat ik überhaupt binnen was. Op het pad naar de ingang hoorde ik drie vaders discussiëren over buitenspellijnen, terwijl achter hen een moeder zacht zei: ‘Hij heeft zo hard getraind dit jaar.’ Geen tribune. Geen wedstrijd. Gewoon maandagavond. En toch hing er iets in de lucht.
Alsof iedereen wist: dit is de avond waarop we elkaar echt zien.
De kerstmaaltijd: waar voetbal even geen voetbal is
Binnen rook het naar december. Niet naar winst of verlies, maar naar warme lucht, winterjassen en dat typische geroezemoes dat alleen ontstaat wanneer 520 mensen: ja, echt zoveel, tegelijk besluiten dat ze samen het jaar willen afsluiten.
Spelers schuiven in hun trainingsjack langs hun ouders. Ouders zoeken een plek aan een houten statafel. Vrijwilligers leggen servetten neer alsof het trofeeën zijn. Sponsoren staan ineens tussen de O13 en O17 alsof ze altijd onderdeel zijn geweest van dezelfde appgroep.
En ergens halverwege de avond ontstaat die mix waar geen Excel-bestand tegenop kan: jong en oud, staf en ouder, speler en sponsor, jongens en meiden, allemaal door elkaar.
Ja, er ligt een oliebol op een bord en er worden hamburgers gebakken. En ja, iemand lacht om een slap verhaal dat te vaak wordt verteld. Maar onder die gezelligheid zit iets anders: een stil besef dat dit jaar niet alleen bestond uit doelpunten. Ook uit files naar trainingen, natte trainingskleding, verdrietige weken, kleine successen die niemand op Instagram zet en ouders + vrijwilligers die alles regelen maar zelf nergens in de schijnwerpers staan.
Dit is hun avond.
Hun moment.
Hun erkenning.
De kerstmaaltijd is het bewijs dat topsport meer is dan schema’s, sprints en statistieken. Soms is het een knik. Een gesprek. Iemand die zegt: ‘Fijn dat je er bent.’
De 24/7-bijeenkomst: topsport in versneld tempo
En dan, een paar weken later, staan we weer samen. Zelfde mensen, totaal andere setting. Geen decemberlicht, maar januari-helderheid. Geen plakkerige handschoenen om een beker heen, maar een pen die klaar ligt op een stoel.
De 24/7-bijeenkomst.
Een avond met het tempo van een counter.
In een paar uur komen er zes onderwerpen voorbij. Slaap, voeding, 1e elftal. En ergens tussendoor een grap van iemand die zichzelf geen spreker noemt, maar ongemerkt wel de hele zaal meekrijgt.
Je ziet ouders voorover leunen. Spelers tikken elkaar aan wanneer een onderwerp herkenbaar is. Sponsors luisteren alsof ze plotseling trainer zijn. En stafleden knikken alsof alles wat wordt gezegd exact is wat ze die ochtend nog bespraken in de koffieruimte.
Het is snel. Het is eerlijk. Het is precies hoe topsport is.
En vooral: het is samen.
Opnieuw.
De rode draad, en vooruitblik op wat komt
Twee totaal verschillende avonden.
Eentje warm en rommelig.
Eentje strak en doelgericht.
Maar als je goed kijkt, gaat het over hetzelfde.
Over elkaar zien.
Over een academie die groter is dan alleen spelers of alleen trainers.
Over ouders die onderdeel zijn van het proces, niet omdat ze moeten, maar omdat ze dat al lang zijn.
Over vrijwilligers en sponsoren die de randen inkleuren van alles wat wij op het veld proberen te doen.
En misschien zit daar wel de kern van onze voetbalacademie: dat het traject naar profvoetbal nooit alleen op het veld ligt, maar juist in alles daarbuiten. In gesprekken. In ontmoetingen. In avonden waarop mensen die elkaar bijna nooit spreken ineens naast elkaar staan.
En straks…
Aan het einde van het seizoen komt die laatste traditie weer voorbij.
De barbecue. De rook. De tafels buiten. De verhalen die beginnen met: ‘Weet je nog, in januari…?’
Dezelfde groep mensen. Dezelfde energie. Een andere fase van het jaar.
En ergens tijdens die BBQ gebeurt het weer: dat moment waarop je ziet hoe groot dit alles eigenlijk is.
Misschien staat er dan iemand op, kijkt om zich heen en vraagt zich in stilte af: als dit de kracht is van samenkomen… waar zouden we dan staan als we dit nog vaker deden?
