Elke week nemen vier auteurs met roodgele roots je mee in hun wereld van Go Ahead Eagles. Martijn Jongbloed, Edwin Lugt, Toon Schuiling en Jan-Willem Klink delen hun kritische blik, persoonlijke verhalen en scherpe observaties over alles wat de club bezighoudt. Soms opiniërend, soms verhalend, soms messcherp of juist warm en betrokken – maar altijd met rood-geel bloed in hun aderen. Deze week is de beurt weer aan Martijn.
Van Twello naar de wereld
‘Trainer, ik ben opgeroepen!’
De glimlach aan de andere kant van de lijn is breder dan een voetbalveld. En nog voordat ik iets kan zeggen, klinkt het erachter: ‘Voor het nationaal team!’. Het blijft één van die zinnen die nooit went. Een paar jaar geleden zouden we als academie gegrapt hebben dat zo’n bericht vooral binnenkwam via FIFA Career Mode. Nu gebeurt het gewoon. Echt.
De voetbalacademie van Go Ahead Eagles is de afgelopen jaren niet alleen gegroeid in teams, coaches, vrijwilligers en kantoren, maar vooral in zichtbaarheid. Niet alleen in Twello, maar tot ver daarbuiten. Bonden van over de hele wereld kijken mee. Scouts, assistentbondscoaches, soms zelfs een technisch directeur met zonnebril in de dug-out.
En terecht. Want onze spelers en speelsters laten zich zien. Van Oranje tot de Atlasleeuwen. Van Los Azules tot de trots van Suriname. Onze spelers en speelsters kleuren de wereld.
Neem Noah Khiabani, die deze maand mag aansluiten bij de activiteiten van Nationaal O15. Marte Scheper, die zich in de regio Noord-Oost MO15 een weg door de voorrondes heeft gekeept. En zij zijn niet de enigen, eerder waren Adnan El Boujjoufi zichtbaar bij Marokko, Anouar El Maghnouji, vorig seizoen al in het vizier, Marlon Brunken, onze Curaçaose wervelwind, Enzo Cuhfus, namens Aruba, Donte Apinsa, bij Suriname en dan Febe Kosters en Anne Spies, uitgenodigd voor Nationaal O16.
Achter elke naam schuilt een verhaal. Van een jongen die ’s ochtends nog in de les zat en ’s middags in Zeist trainde. Van een meisje die de oproep kreeg en het nieuws drie keer las voordat ze het geloofde. Van ouders die ineens een landsvlag moesten googelen.
We delen het natuurlijk op sociale media. Trots, met foto’s, vlaggetjes en hashtags. Maar wat je daar niet ziet, is wat er achter de schermen gebeurt. De trainers die erbij willen zijn. De teamgenoten die meeleven. De club die probeert aanwezig te zijn, fysiek; niet alleen online. Want we willen dichtbij blijven. Dicht bij het proces. Dicht bij de droom.
Soms rijden we naar Zeist. Soms naar Schiphol. Soms is het gewoon een berichtje op maandagochtend: ‘Hoe was het? Wat heb je geleerd? Wat neem je mee terug?’ Want dat is misschien wel het mooiste. Dat ze steeds weer terugkomen. Naar Twello. Naar het rood-geel. Naar de plek waar het allemaal begon.
Het is prachtig als spelers en speelsters, naast hun dagelijkse trainingen bij ons, geprikkeld worden door wat ze meemaken bij nationale teams. Andere accenten, andere snelheden, een andere wereld. Maar ze groeien ervan. En wij groeien met ze mee. En terwijl steeds meer spelers hun vleugels uitslaan, zien we ook bij de KNVB-future groepen nieuwe gezichten verschijnen. Jongens die vandaag nog anoniem zijn, maar morgen misschien hun eerste interland spelen. Volgende week mogen Mats Veen en Mason Smith naar Zeist.
We bouwen hier geen muren. We bouwen wegen. Van Twello naar Zeist. Van de Wilpseweg naar Willemstad. Van het gras bij veld 2 naar een stadion met duizend mensen die het volkslied meezingen.
Iedere jongen en ieder meisje die die reis mag maken, bewijst dat dromen hier niet te groot zijn. En dat je, met rood-geel in je hart, de wereld aan je voeten kunt hebben. En eerlijk is eerlijk… Wie weet staat er straks iemand op, ergens in Twello, die op een dag uitkomt voor Oranje, de Atlasleeuwen of Los Azules.
En dat wij dan met z’n allen denken: ‘Die is ooit begonnen op dat veld in Twello, waar de lijnen soms scheef liepen, het gras ontbrak en de dromen recht omhoog groeiden.’
