IJsselstreek heeft in de derby tegen De Gazelle opnieuw een pijnlijke nederlaag geleden. De ploeg verloor met 1–0, met de beslissende treffer in de 73e minuut. Het wedstrijdbeeld was opvallend genoeg bijna een exacte kopie van de wedstrijd tegen Davo op zondag 2 november: veel beter spelen, gigantisch veel kansen creëren, niets afmaken en dan door één moment toch verliezen.
Dit was geen ongeluk. Dit was geen pech. Dit was een collectieve schande. Het hele team stond op het veld alsof winnen iets optioneel was, alsof het niet uitmaakte wie er scoorde of wie faalde. Veertig kansen kregen ze, VEERTIG, en geen één werd met overtuiging benut. Geen één. Slap, half, onzorgvuldig een vertoning van een team dat geen idee heeft wat winnen echt betekent.
De Gazelle hoefde niet eens goed te spelen. Hun verdedigers trapten alles weg, hun keeper pakte alles, en toch had IJsselstreek het makkelijk kunnen afmaken. Maar nee, het hele team liet het gebeuren. Iedere speler, op elk moment, faalde in scherpte, in lef, in concentratie, in wilskracht.
En dan de 73e minuut. Het moment dat alles beslist werd. Eén seconde verslapte het hele team en BAM, 1–0. En wat deed IJsselstreek daarna? Niets. Geen woede, geen strijd, geen vuur. Alsof dit team er al op voorbereid was om te verliezen. Het is onbegrijpelijk dat dit gebeurt bij een ploeg die zichzelf serieus noemt.
De ellende van zondag begint niet in de wedstrijd, maar al op dinsdagavond, en dat komt door een paar spelers die het gewoon niet serieus genoeg nemen. Spelers die structureel wegblijven van de training zonder afmelding, alsof het een verplichte schoolles is waar je met een briefje onderuit kunt komen. En wat gebeurt er? Niets. Geen uitleg, geen excuses, geen schaamte en al helemaal geen consequenties.
Het is frustrerend om te zien dat juist die paar spelers die wél denken dat ze onmisbaar zijn, het minst komen opdagen. Ze verwachten wel een basisplaats, maar leveren nul discipline. Ze komen zelden opdagen op dinsdag, maar staan op zondag wél vooraan als er geklaagd of gemopperd moet worden. Het is een giftige houding die het hele team meesleept.
Daar komt nog bij dat de jongens die wel elke week trouw op het veld staan, hun best doen, wél bezig zijn met het team, vervolgens gewoon op de bank moeten beginnen. En waarom? Omdat sommige spelers blijkbaar boven de regels staan. Omdat ze een vrije kaart lijken te hebben, hoe weinig ze ook trainen. Dat is niet alleen oneerlijk het sloopt de mentaliteit binnen de selectie.
Die dinsdagavonden laten elke keer weer hetzelfde zien: een paar spelers die geen verantwoordelijkheid nemen, geen inzet tonen, geen discipline hebben en tóch blijven verwachten dat alles om hen draait. Maar dan wel verbaasd kijken op zondag als het weer misgaat. Alsof ze geen idee hebben waarom het niveau nergens op lijkt.
IJsselstreek heeft talent, vaardigheid en kansen genoeg. Maar zolang dit team zich zo gedraagt, zal het altijd falen. Niet door pech, niet door de tegenstander, maar door zichzelf.
Het is tijd om wakker te worden. Écht wakker. Dit team moet nu stoppen met excuses, stoppen met wegkijken, stoppen met lachen en beginnen met discipline, inzet en pure strijd. Anders verandert er nooit iets. En dit soort nederlagen, dit soort schande, dat wordt de norm.
Dit is geen kritiek. Dit is de harde waarheid. En dit team moet er iets mee doen NU.
Vooruitblik
Normaal sluit ik een wedstrijdverslag af met een vooruitblik. Maar eerlijk? Ik heb er de puf niet voor. Ik ga niet doen alsof ik zin heb in wat er gaat komen, want dat zou gewoon gelogen zijn.
We krijgen namelijk weer zo’n kutderby.
Weer tegen een van die Rielerenk-ploegen waar ik nu al kriebels van krijg als ik er alleen al aan denk. En ik weet precies hoe het gaat verlopen ik heb deze film al te vaak gezien.
Iedereen roept altijd dat een derby ideaal is om iets recht te zetten. Nou, op dit moment voelt het voor mij vooral als het volgende hoofdstuk in een reeks frustraties. En dat zeg ik als teammanager, iemand die er elke week bij staat, ziet wat er misgaat en er ondertussen helemaal klaar mee is dat ik dezelfde fouten wéér zie gebeuren.
