Sommige zondagen zijn gemaakt om lekker te voetballen. Deze niet. IJsselstreek verloor met 0-1 van Klarenbeek in een wedstrijd waar de zon scheen, maar het spel totaal geen warmte uitstraalde. Het leek af en toe alsof de spelers last hadden van een collectieve siësta.
Vanaf de aftrap was het duidelijk: vandaag zouden er geen tiki-taka-hoogstandjes te bewonderen zijn. IJsselstreek koos massaal voor de lange bal – zo lang, dat ze af en toe bijna op veld 4 belandden. Helaas kwamen die ballen zelden aan en als ze al aankwamen, stond daar een voorhoedespeler die net even zijn veters aan het strikken was.
De grootste kans van de wedstrijd kwam op naam van Jeremy van Krieken, die op vijf meter van het doel dacht: “Weet je wat, ik schiet ’m lekker richting de maan.” En zo geschiedde. NASA schijnt interesse te hebben in de bal.
Scheidsrechter Guzel floot zoals een scheidsrechter dat soms doet: voor alles wat op een duw leek bij Klarenbeek en toevallig net niet bij twee duidelijke handsballen van IJsselstreek. Maar eerlijk is eerlijk, de nederlaag hadden we grotendeels zelf in de hand – of eigenlijk, aan de voeten.
De bank zag er op papier goed uit met o.a. Adem Koçak en Wesley de Witte. Beide heren werden in de tweede helft ingebracht, maar het effect was vergelijkbaar met een pleister op een lekke band. De Witte, normaal een zekerheidje voor goals, vond het net vandaag net zo vaak als een spookrijder de juiste afslag. En Koçak? Die zat nog met zijn hoofd op een strandstoel in Mallorca, cocktail in de ene hand, zonnebril op de neus. Terug op het veld was hij wel… maar z’n voetbalgevoel duidelijk nog niet geland op Schiphol.
Achterin stond het nog wel aardig. Aanvoerder Kevin Siemelink hield de boel bij elkaar, totdat hij besloot om even verbaal de strijd aan te gaan met de scheids over een vermeende handsbal. Hij had duidelijk nog wat energie over en besloot dat in woorden te steken.
Enes Süzen kwam er ook nog in, maar trof een wedstrijd aan waarin zelfs Lionel Messi waarschijnlijk niets had kunnen uitrichten.
