IJsselstreek leek zondagmiddag lange tijd op weg naar een eenvoudige overwinning tegen Hoonhorst. Al na tien minuten lag de bal in het net en ook bij rust stond de ploeg met 2-1 voor. Toch ging het in de tweede helft helemaal mis: talloze gemiste kansen, knullige momenten achterin en een rake klap in blessuretijd zorgden ervoor dat de tricolores met lege handen achterbleven.

🎯 10 minuten hoop, 80 minuten chaos

Voor de wedstrijd dachten we: dit wordt een walk-over. Na tien minuten dachten we: dit ís een walk-over. Negentig minuten later zaten we met z’n allen naar het gras te staren alsof het antwoord daar lag. Spoiler: daar lagen geen drie punten voor de tricolores.

De wedstrijd begon heerlijk: in de 10e minuut was het raak. Givan Werkhoven prikte zijn eerste officiële goal binnen alsof hij het wekelijks doet. IJsselstreek stond 1-0 voor, de zon scheen, het publiek juichte en de selectie dacht: “Nou, deze is binnen.” Grote fout.

Wat volgde was een aanvalsgolf van jewelste. IJsselstreek schoot letterlijk honderd keer op doel. Alleen… zonder doelpunten. Het leek wel een schiettent op de kermis: betalen, mikken, knallen – en met lege handen naar huis.

Achterin stond het lange tijd als een huis. Mitch Dillen, Moreno en Julian ruimden op alsof ze nog een klusbon van de gemeente hadden. Tot onze keeper Molenaar even dacht dat hij Manuel Neuer was – en eindigde als Hans van Breukelen met gladde handschoenen. Eén foutje, één doelpunt. 1-1.

Gelukkig was daar weer Givan Werkhoven, de man in vorm. In de 45e minuut scoorde hij zijn tweede en we gingen met een lekkere 2-1 voorsprong de rust in. Tijd voor thee, tactiek en totale zelfoverschatting.

🍻 “Hoonhorst had een feest gehad”

Voor de wedstrijd ging het gerucht dat Hoonhorst een flink feest achter de rug had. Bij binnenkomst in de kantine zou je bijna dronken worden van de lucht alleen. IJsselstreek dacht te gaan “oprollen en slachten”, maar in werkelijkheid viel het spel ver uit elkaar.

De kansen kwamen er wel – maar de ballen vlogen zo ver naast, dat zelfs de buren van The Pickwick Players hun vlaggen al omhoog deden in de veronderstelling dat er bij hén gescoord werd.

Een paar wissels volgden, maar zoals bij de NS ging het wisselbeleid ook hier niet helemaal zoals gehoopt. In de 76e minuut viel de 2-2 en iedereen voelde wat er ging komen… en het kwam.

Wesley de Witte, onze spits, had nieuwe schoenen – vermoedelijk nog in de verpakking, want een bal aannemen lukte de hele wedstrijd niet. De ingevallen Van Krieken probeerde het tij nog te keren, maar kon het verschil ook niet maken. Hoonhorst rook bloed en ging vol voor de overwinning.

En jawel: in de 92e minuut… 2-3. Game over. Drie punten foetsie.

📉 Conclusie (die pijn doet)

Als je honderd kansen nodig hebt voor twee goals, en de tegenstander drie kansen nodig heeft voor drie, dan weet je dat het tijd is voor een stevige trainingsweek.

Laat het woord “kampioenschap” even lekker in de kast liggen. En ook dat woord “top-3” mag achter slot en grendel.

Volgende week VV Voorst. Tijd om te vechten, te knokken en vooral: te raken. Maar eerlijk is eerlijk: ik moet er nog niet aan denken en zie het even nog niet gebeuren.