Deventer voetbal icoon Pepe Jacome Romero is op donderdagochtend 17 juli 2025 rustig ingeslapen. Hiermee verliest Deventer een markant persoon en haar meest beroemde en geliefde vrijwilliger. Pepe is 85 jaar geworden.
Bij veel voetbalverenigingen worden ieder jaar de vrijwilligers bedankt. Het bestuur organiseert een feest waarbij alle vrijwilligers worden bedankt voor hun inzet van afgelopen seizoen. Meestal wordt er op dat moment een vrijwilliger van het jaar verkozen. Bij FC RDC is er ook ieder jaar zo’n ‘dankjewel avond’. Echter wordt hier nooit die vrijwilliger van het jaar verkozen. Ik denk te weten waarom. FC RDC heeft namelijk de eer gehad Pepe Jacome Romero als vrijwilliger te hebben. Mocht de club een vrijwilliger van het jaar verkiezen, dan zou het, naar mijn mening en zonder ook maar ieder andere vrijwilliger te kort te doen, Pepe met terugwerkende kracht, tot ongeveer het jaar 2134 verkozen moeten worden.
Ik had Pepe al eens gezien bij de CJV-ers, toen ik nog jeugdtrainer bij Daventria was en een wedstrijd op de Zandweerd moest spelen. Maar echt contact kreeg ik met hem rond 2011. Als trainer van Sportclub Deventer kampte ik met veel blessures in de aanloop van de topper tegen Turkse Kracht. Destijds had ik als jonge, enthousiaste en ambitieuze trainer het probleem dat ik de vijfde klasse nogal eens gelijktrok aan de Champions League, dus kostte noch moeite werden gespaard voor het resultaat. In dit geval moest de wedstrijd afgelast worden want er waren teveel afwezigen bij Sportclub. Gezien het een beetje gedruppeld had werd de consul van het terrein opgetrommeld. Er werd mij stevig op het hart gedrukt door het toenmalige bestuur van Sportclub dat ik een kansloze missie had, want de consul was die ouwe Spanjaard, Pepe, van de oranje buren.
Niets bleek minder waar. Vanaf het allereerste moment ontstond er een warme vriendschappelijke band waarbij respect naar en voor Pepe altijd de boventoon voerde. Hij maakte grapjes en vroeg wat ik exact wilde. En dat in dat mooie gebroken Nederlands. Ik gaf mijn probleem aan en hij wist direct wat te doen. Vanaf de hoek van het hoofdveld van sportclub Deventer, aan de kant van de waterzuivering, dartelde hij terug naar de CJV-ers, om tien minuten later terug te komen met een gieter vol water. Hij leegde de gieter in diezelfde hoek waar hij net daarvoor geconstateerd had dat het veld er, voor Sportclub begrippen destijds, prima bij lag. Met een leeggegoten gieter in z’n hand stapte hij glimlachend dezelfde hoek in. Met de spetters aan de onderkant van zijn broek keek hij op en vertelde me guitig dat het wel erg nat was. ‘Afgelast.’, was zijn commentaar en hij wandelde lachend terug naar de oranje buren.
Een paar jaar later keerde ik terug naar, nu, FC RDC. Pepe was meeverhuisd met de CJV-ers en was ook nu weer het eenkoppige animatieteam voor de hele jeugd. Hij was volgens mij dagelijks aanwezig, had een sleutelbos van circa 17kg, vond gemiddeld zeven ballen per week in de bosjes rondom de velden en vooral op zaterdag keek de jeugd meer uit naar het samenkomen bij Pepe dan naar het voetballen zelf. Wie heeft niet gezien hoe er peper en zout gescheiden wordt op een bordje met schoonmaakmiddel. Wie is er niet op zijn of haar schouder getikt en dat die lieve man met dat petje lachend aan de andere kant stond te kijken. ‘Ik was het niet!’ al wijzend in de andere richting naar een willekeurig persoon.
Zijn liefde voor FC RDC en de CJV-ers was minstens zo groot als zijn liefde voor Cadiz. Als hij niet in een FC RDC pak liep, inclusief petje, dan liep hij wel met een blauwe Cadiz pet, met bijbehorend shirt. Nog meer hield hij van de mensen binnen de club en al die mensen hadden een gelijk gevoel voor Pepe. Maar het allermeest hield Pepe van zijn familie. Dochter Rosa was eveneens jarenlang actief als vrijwilliger bij de club en zijn twee kleinkinderen Marc en Joost zijn naast vrijwilligers ook nog spelend lid van FC RDC.
Toen ik zeven jaar geleden een voorbereidingstoernooi wilde bij de club, creëerde ik een clubje goede mensen om me heen om dit te gaan organiseren. Bij het bedenken van een naam voor het toernooi kwam er al snel de Pepe Cup bij me naar boven. En dat werd unaniem gesteund, zo ook door het bestuur. Want waarom wachten tot iemand is overleden om zijn of haar legende te eren. Want dat is Pepe. Van levende legende bij de CJV-ers en FC RDC naar eeuwige legende voor het Deventer voetbal.
De Pepe Cup van augustus 2025 krijgt een rouwe zwarte rand. Want voor het eerst sinds de eerste editie in 2018 zal Pepe niet bij de wedstrijden en prijsuitreiking zijn. Voor het eerst zal hij niet lachend met die grote cup in zijn handen, voor de grap wegrennen in plaats van overhandigen aan de winnaars. En hij zal dit helaas ook nooit meer doen in de komende edities van de Pepe Cup.
Pepe zal ontzettend gemist worden, maar een ieder die hem ooit ook maar een beetje heeft gekend, zal met een grote lach aan hem terugdenken en zijn of haar eigen mooie herinneringen aan hem hebben. Tot ver na 2134 zal Pepe herinnerd worden.
Dank je wel, lieve Pepe. Voor je inzet, je humor, je lach en je liefde.
Ik wil de familie van Pepe heel erg veel sterkte wensen bij dit zware verlies.
Roy Beumer
